Констатацијата дека американската независна филмска продукција отсекогаш била посилна и поквалитетна од европската, за многумина филмофили навистина држи вода, а еден од најавтентичните ликови на таа сцена е вечно привлечното момче со авантуристички вкус за модата, Винсент Гало. Неговиот втор авторски проект „Кафено зајче“ предизвика многу контроверзии во Кан и во него тој фигурира како (речиси) комплетен автор (снимател, монтажер, композитор, сценарист, актер, режисер). Сепак, поради смелиот пристап, како да предизвика контраефект, затворајќи му ги вратите кај финансиерите. Но тоа Гало не го загрижува, бидејќи човек кој толку многу зборува за себе без да каже нешто навистина важно секогаш ќе биде интересен за јавноста, особено за легијата од фанови која го следи секој негов следен потег.

Конечно летово, по повеќе од 400 емитувани полчасовни епизоди, најславното анимирано американско семејство си доби и свое целовечерно шоу, едноставно насловено „Филмот за Симпсонови“. Гласовите ги позајмуваат легендарните Дан Кастеланета (Хомер), Џули Кавнер (Марџ), Ненси Картрајт (Барт) и Јердли Смит (Лиза), кои и овој пат перфектно си ја извршија својата слатка обврска која ја исполнуваат без престан веќе 18 години.

Јубилеј – 20 години од премиерата на филмот „Кој го намести зајакот Роџер“: Токму овој наслов беше пробниот балон кој ги постави темелите на иднината на филмот, за едни логична и перспективна, за други – празна и декадентна

Во време кога со филмот владее дигиталната технологија, која дури и на нискобуџетните филмаџии им овозможува олабавено да снимат некој наслов кој потоа рамноправно им парира на филмовите во кои се вложени многу пари, „лошите деца“ на Холивуд Роберт Родригез и Квентин Тарантино не се задоволуваат со ваквото, условно, олеснување на работата, туку влегуваат во авантура наречена кино-без-срам-и-перде, носталгично навраќајќи се на Бе-продукцијата од 70-те години на минатиот век, во која нема никакви правила, освен многу крв, луѓе-зомбија и желба за добра забава. Се работи за лудото тричасовно патување насловено „Целовечерна претстава“, дводелен филм кој својата премиера ја доживеа во април, а дефинитивно на светската публика кон него ќе биде целосно свртено во текот на летово.

Со осовременување на филмската технологија, стана популарно (читај: исплатливо) еден успешен проект да се истурка барем до трилогија, тој толку посакуван збор од продуцентите. Питер Џексон дури и паралелно ги снимаше трите дела на „Господар на прстените“, за потоа, година по година, на светот да му ја подари легендарната бајка на Џ.Р.Р. Толкин на големиот екран. Можеби не со тој интензитет, но сличен е случајот и со „Пиратите од карибите“, кој стана ултрапопуларно четиво особено за помладата генерација љубители на филмот. Веројатно најзаслужен за овој статус е г-нот Џони Деп, кој на маестрален начин го игра главниот лик Џек Врапчето, интересна комбинација од имиџот на Кит Ричардс од Ролинг стоунс и неколкуте негови поранешни улоги во филмовите на Тим Бартон, кадешто исто така брилјираше.

По светската премиера во Токио, каде фановите најстрасно ги слават стрип-хероите на големото платно, третиот дел од супер-исплатливиот акционо-авантуристички бренд „Човекот пајак“ ја доживеа својата премиера и кај нас, во кината „Рамстор“, паралелно со премиерата во САД. Со речиси истата актерска екипа, во која како нови имиња фигурираат негативците во филмот, Томас Хејдн Чр’ч како Сендмен и Тофер Грејс како Веном, третото продолжение ни раскажува слична приказна како и претходниците, секако, со нијанси кои би требало да ги задоволат нашите вкусови.

Со мјузиклот „Девојки од соништата“, кој ги размрда газовите на публиката во еден вокално-танцувачки транс, случајот е поинаков од останатите филмови од овој тип. Се работи за остварување реализирано претежно од Афро-Американци, што беше доволен сигнал за членовите на Академијата да го искористат моментот и повторно да ја докажат својата демократичност, доделувајќи му неколку актерски номинации, но не и онаа главната, за најдобар филм.