Кон „Превртено“ (UPSIDE DOWN, 107 мин.) на Игор Иванов Изи
улоги: Милан Тоциновски, Сања Трајковиќ, Славиша Кајевски, Никола Ристановски, Инес Бојаниќ, Јордан Симонов, Елена Серафимович, Јовица Михајловски, Марија Кондовска, Ѓорѓи Јолевски
Од првата клапа на „Превртено“ во Дебар маало, која ја покривме во „Филмополис“ број 93, па сè до премиерата на филмот на отворањето на „Браќа Манаки“ („Филмополис“ бр. 177), Иванов како да имаше константна трема, загрижен како сето тоа ќе помине. И да, помина како што треба. Откако падна каменот од срцето, по проекцијата, во холот на Домот на културата во Битола направивме еден краток разговор со него и со Јовица Михајловски, еден од носителите на значајна ролја во филмот на дебитантот.
Читај повеќе
Во ситуација кога домашните кино сали (оние неколку што останаа) мораат да преживеат водејќи едноставна политика која гласи „проекција единствено на исплатливи блокбастери“, прекрасен момент е кога изморениот гледач на репертоарот ќе наиде на филм кој не припаѓа во тој фолдер. Оваа констатација особено добива на значење во случајот со „Немир“, наслов за кој дури и добар филмофил не поседува речиси никакви информации. На крајот, на радост на тие неколку десетици кино-посетители што ќе го видат филмот, ќе излезе дека вредело да се одвои малку повеќе од еден ипол час, бидејќи овој норвешки филм е изненадувачки добар полициски трилер, со оглед на тоа што не сме навикнати од Скандинавскиот полуостров да гледаме филмови токму од овој жанр.
По долги години во фиока, чекајќи ја милоста на продуцентите на „Мирамакс“, адаптираното сценарио на прекрасниот роман „Читачот“ на германскиот писател Бернхард Шлинк, конечно, ќе ја види светлината на денот. Холивудските могули, браќата Вајнштајн, решија да го одврзат ќесето и да вложат во овој култен наслов, не чекајќи го веќе првично планираниот режисер, оскаровецот Ентони Мингела, кој со години не најде време да му се посвети на овој проект. Достојната замена лежи во името на талентираниот Стивен Далдри, кој зад себе нема многу снимени филмови, но насловите како „Осум“ (1998), „Били Елиот“ (2000) и „Часови“ (2002) се доволно добри референци за неговиот несомнен квалитет.
Овој филм иако е комплетно снимен во Чешка, сепак, претставува македонска копродукција, која соодветно беше промовирана и во нашата држава. Она што Трајков претходно го спомена во интервјуто за „Големата вода“, релативно набргу и се оствари. Недовршениот проект што беше тргнат настрана токму поради екранизацијата на романот на Живко Чинго, конечно ја виде светлината на сребрениот екран. „Movie“ e експеримент пар екселанс, при чие гледање, без исклучок, треба да се вклучат сите сетила, бидејќи станува збор за филозофско промислување на филмската уметност преку концепт зад кој целосно стои Трајков, и како автор и како лик во филмот во кој (наводно) се игра себеси (режисерот). Поради специфичноста на овој едноиполчасовен филм, тој играше во терминот од 22.30 во киното „Милениум“, или во превод: исклучиво за филмофили, иако, ќе прочитате, Трајков не мисли баш така за своето интимно чедо. 
Читај повеќе
Констатацијата дека американската независна филмска продукција отсекогаш била посилна и поквалитетна од европската, за многумина филмофили навистина држи вода, а еден од најавтентичните ликови на таа сцена е вечно привлечното момче со авантуристички вкус за модата, Винсент Гало. Неговиот втор авторски проект „Кафено зајче“ предизвика многу контроверзии во Кан и во него тој фигурира како (речиси) комплетен автор (снимател, монтажер, композитор, сценарист, актер, режисер). Сепак, поради смелиот пристап, како да предизвика контраефект, затворајќи му ги вратите кај финансиерите. Но тоа Гало не го загрижува, бидејќи човек кој толку многу зборува за себе без да каже нешто навистина важно секогаш ќе биде интересен за јавноста, особено за легијата од фанови која го следи секој негов следен потег.
Конечно летово, по повеќе од 400 емитувани полчасовни епизоди, најславното анимирано американско семејство си доби и свое целовечерно шоу, едноставно насловено „Филмот за Симпсонови“. Гласовите ги позајмуваат легендарните Дан Кастеланета (Хомер), Џули Кавнер (Марџ), Ненси Картрајт (Барт) и Јердли Смит (Лиза), кои и овој пат перфектно си ја извршија својата слатка обврска која ја исполнуваат без престан веќе 18 години.
Јубилеј – 20 години од премиерата на филмот „Кој го намести зајакот Роџер“: Токму овој наслов беше пробниот балон кој ги постави темелите на иднината на филмот, за едни логична и перспективна, за други – празна и декадентна
Во време кога со филмот владее дигиталната технологија, која дури и на нискобуџетните филмаџии им овозможува олабавено да снимат некој наслов кој потоа рамноправно им парира на филмовите во кои се вложени многу пари, „лошите деца“ на Холивуд Роберт Родригез и Квентин Тарантино не се задоволуваат со ваквото, условно, олеснување на работата, туку влегуваат во авантура наречена кино-без-срам-и-перде, носталгично навраќајќи се на Бе-продукцијата од 70-те години на минатиот век, во која нема никакви правила, освен многу крв, луѓе-зомбија и желба за добра забава. Се работи за лудото тричасовно патување насловено „Целовечерна претстава“, дводелен филм кој својата премиера ја доживеа во април, а дефинитивно на светската публика кон него ќе биде целосно свртено во текот на летово.
Со осовременување на филмската технологија, стана популарно (читај: исплатливо) еден успешен проект да се истурка барем до трилогија, тој толку посакуван збор од продуцентите. Питер Џексон дури и паралелно ги снимаше трите дела на „Господар на прстените“, за потоа, година по година, на светот да му ја подари легендарната бајка на Џ.Р.Р. Толкин на големиот екран. Можеби не со тој интензитет, но сличен е случајот и со „Пиратите од карибите“, кој стана ултрапопуларно четиво особено за помладата генерација љубители на филмот. Веројатно најзаслужен за овој статус е г-нот Џони Деп, кој на маестрален начин го игра главниот лик Џек Врапчето, интересна комбинација од имиџот на Кит Ричардс од Ролинг стоунс и неколкуте негови поранешни улоги во филмовите на Тим Бартон, кадешто исто така брилјираше.
