„We could be heroes just for one day“, David Bowie
Архива за категоријата: Филм
Филмската критика кај нас не функционира како што би требало, но се обидувам сето тоа да изгледа пристојно, будно следејќи и пишувајќи за случувањата во македонската кинематографија, но и пошироко. Во оваа рубрика со неколку подрубрики ќе прочитате се’ што успеав да проследам во изминатите две декади, откако ја следам Седмата уметност, со напомена дека најголемиот дел од текстовите се интегрален дел од моите две филмски книги, „Филм.мкд“ и „Филмски град“, а дел од нив се објавувани и на веб страните kritika.mk, kinoteka.mk и сл.
По светската премиера во Токио, каде фановите најстрасно ги слават стрип-хероите на големото платно, третиот дел од супер-исплатливиот акционо-авантуристички бренд „Човекот пајак“ ја доживеа својата премиера и кај нас, во кината „Рамстор“, паралелно со премиерата во САД. Со речиси истата актерска екипа, во која како нови имиња фигурираат негативците во филмот, Томас Хејдн Чр’ч како Сендмен и Тофер Грејс како Веном, третото продолжение ни раскажува слична приказна како и претходниците, секако, со нијанси кои би требало да ги задоволат нашите вкусови.
Очигледно Манчестер во последниве години е прилично интересна тема за филмаџиите. По одличниот „24 час луѓе за забава“ на Мајкл Винтерботом, во кој ја разголува музичката сцена на овој град од 80-те години на минатиот век, овој пат дојде редот и за едно биографско остварување. Долги години откако сопругата на пејачот и текстописец на Џој дивижн, Дебора Кертис, ги објави мемоарите поврзани со нејзиниот сопруг, харизматичниот Јан Кертис, оваа приказна под наслов „Контрола“ се појави и на големото платно.
По долгогодишно учење на филмскиот занает во Холандија, минатото лето режисерката Анета Лешниковска ги окупираше улиците на Скопје, снимајќи го својот прв долгометражен филм со интересен наслов, всушност, прашање: Боли ли? Па да, боли кога се снима дебито, бидејќи од него зависи развојот на целата понатамошна кариера, а според она што можеме да го видиме на големото платно во киното “Фросина”, авторката е на добар пат кон остварување на својата цел.
After years of honing her filmmaking craft in the Netherlands, last summer director Aneta Lešnikovska occupied the streets of Skopje, making her first feature-length film with an interesting title, which is in fact a question: Does It Hurt? Yes, it does hurt when a director shoots her debut since the rest of her career hangs in the balance. But, from what we were presented on the big screen at the Frosina Theatre, the author is well on her way towards her goal.
Enthusiasm is the key element of the entire project. After signing the Vow of Chastity in Copenhagen, agreeing to follow the principles of the Dogma 95 Manifesto, Lešnikovska gathered a group of friends, amateur actors, an interesting mix of Skopje’s crème de la crème and Skopje’s underground, and with a very small budget set off on an uncertain adventure—in search of a story to further develop into a film. The story seems to be unsteadily permeating the structure of the film, through the various uncompleted themes: whether to stay or to go, the reasons for the conflict between Macedonians and Albanians, pornography, drugs, paedophilia, false political heroes, etc.
Со мјузиклот „Девојки од соништата“, кој ги размрда газовите на публиката во еден вокално-танцувачки транс, случајот е поинаков од останатите филмови од овој тип. Се работи за остварување реализирано претежно од Афро-Американци, што беше доволен сигнал за членовите на Академијата да го искористат моментот и повторно да ја докажат својата демократичност, доделувајќи му неколку актерски номинации, но не и онаа главната, за најдобар филм.
Како и 2004-та, и 2007-та година беше онаа по која ќе се паметат многу квалитетни моменти во домашната кинематографија, бидејќи своја македонска и светска премиера доживеаја неколку домашни остварувања, кои со своето шаренило ја збогатија филмската карта на Македонија. Започнуваме со куриозитетот насловен „Прва македонска догма“, за кој директен виновник со својот непресушен ентузијазам беше авторката Анета Лешниковска.Читај повеќе →
Филмот што во новата македонска историја најдолго се снимаше и околу кој се кршеа копјата пред сè на финансиски план, бидејќи постојано се зборуваше за исцрпен буџет, на неколкупати го коментиравме во магазинот и колку што можевме, го следевме неговиот пат до финална реализација.
По мегаломанскиот дводелен проект „Убиј го Бил“, посветен на шпагети вестернот и филмовите со боречки вештини, Квентин Тарантино реши во неговиот следен проект повторно да соработува со Роберт Родригез, и тоа со свое режисерско деби во хорор жанрот. Во меѓувреме, за да ја подгрее атмосферата, холивудскиот брзозборец застана како извршен продуцент и главен промотор на нискобуџетниот хорор филм „Хостел“. Се работи за второ авторско остварување на сценаристот и режисер Илај Рот, по дебито „Треска во колибата“ од 2002 год.
Уште на почетокот, за да бидеме на чисто, да разјасниме еден несомнен факт: данскиот режисер Ларс фон Трир е „последното големо нешто“ што му се случува на европскиот филм. Како ко-автор на „Догме-95“ манифестот, заедно со сонародникот Томас Винтерберг, овој перманентен провокатор со филмски слики отвори ново поглавје во скандинавската кинематографија, овозможувајќи и’ на една цела нова генерација филмаџии, со помош на догме-начелата (снимање исклучиво на локации, со камера од рака, со природно светло и со натуралистички звук) да ги реализираат своите остварувања за кои одамна сонувале.
Додека Џони Кеш се’ уште беше жив, во Холивуд се појави сценарио за животот и кариерата на големиот кантри музичар. Но дури четири големи студија го одбија овој проект, без никакви цврсти аргументи. Откако Кеш почина во 2003-та, овој ракопис стана суво злато и беше само прашање на време кога ќе се реализира.
