Јубилеј – 20 години од премиерата на филмот „Кој го намести зајакот Роџер“: Токму овој наслов беше пробниот балон кој ги постави темелите на иднината на филмот, за едни логична и перспективна, за други – празна и декадентна
Во време кога со филмот владее дигиталната технологија, која дури и на нискобуџетните филмаџии им овозможува олабавено да снимат некој наслов кој потоа рамноправно им парира на филмовите во кои се вложени многу пари, „лошите деца“ на Холивуд Роберт Родригез и Квентин Тарантино не се задоволуваат со ваквото, условно, олеснување на работата, туку влегуваат во авантура наречена кино-без-срам-и-перде, носталгично навраќајќи се на Бе-продукцијата од 70-те години на минатиот век, во која нема никакви правила, освен многу крв, луѓе-зомбија и желба за добра забава. Се работи за лудото тричасовно патување насловено „Целовечерна претстава“, дводелен филм кој својата премиера ја доживеа во април, а дефинитивно на светската публика кон него ќе биде целосно свртено во текот на летово.
Со осовременување на филмската технологија, стана популарно (читај: исплатливо) еден успешен проект да се истурка барем до трилогија, тој толку посакуван збор од продуцентите. Питер Џексон дури и паралелно ги снимаше трите дела на „Господар на прстените“, за потоа, година по година, на светот да му ја подари легендарната бајка на Џ.Р.Р. Толкин на големиот екран. Можеби не со тој интензитет, но сличен е случајот и со „Пиратите од карибите“, кој стана ултрапопуларно четиво особено за помладата генерација љубители на филмот. Веројатно најзаслужен за овој статус е г-нот Џони Деп, кој на маестрален начин го игра главниот лик Џек Врапчето, интересна комбинација од имиџот на Кит Ричардс од Ролинг стоунс и неколкуте негови поранешни улоги во филмовите на Тим Бартон, кадешто исто така брилјираше.
По светската премиера во Токио, каде фановите најстрасно ги слават стрип-хероите на големото платно, третиот дел од супер-исплатливиот акционо-авантуристички бренд „Човекот пајак“ ја доживеа својата премиера и кај нас, во кината „Рамстор“, паралелно со премиерата во САД. Со речиси истата актерска екипа, во која како нови имиња фигурираат негативците во филмот, Томас Хејдн Чр’ч како Сендмен и Тофер Грејс како Веном, третото продолжение ни раскажува слична приказна како и претходниците, секако, со нијанси кои би требало да ги задоволат нашите вкусови.
Кон „Контрола“ на Антон Корбијн
Очигледно Манчестер во последниве години е прилично интересна тема за филмаџиите. По одличниот „24 час луѓе за забава“ на Мајкл Винтерботом, во кој ја разголува музичката сцена на овој град од 80-те години на минатиот век, овој пат дојде редот и за едно биографско остварување. Долги години откако сопругата на пејачот и текстописец на Џој дивижн, Дебора Кертис, ги објави мемоарите поврзани со нејзиниот сопруг, харизматичниот Јан Кертис, оваа приказна под наслов „Контрола“ се појави и на големото платно.
По долгогодишно учење на филмскиот занает во Холандија, минатото лето режисерката Анета Лешниковска ги окупираше улиците на Скопје, снимајќи го својот прв долгометражен филм со интересен наслов, всушност, прашање: Боли ли? Па да, боли кога се снима дебито, бидејќи од него зависи развојот на целата понатамошна кариера, а според она што можеме да го видиме на големото платно во киното “Фросина”, авторката е на добар пат кон остварување на својата цел.
After years of honing her filmmaking craft in the Netherlands, last summer director Aneta Lešnikovska occupied the streets of Skopje, making her first feature-length film with an interesting title, which is in fact a question: Does It Hurt? Yes, it does hurt when a director shoots her debut since the rest of her career hangs in the balance. But, from what we were presented on the big screen at the Frosina Theatre, the author is well on her way towards her goal.
Enthusiasm is the key element of the entire project. After signing the Vow of Chastity in Copenhagen, agreeing to follow the principles of the Dogma 95 Manifesto, Lešnikovska gathered a group of friends, amateur actors, an interesting mix of Skopje’s crème de la crème and Skopje’s underground, and with a very small budget set off on an uncertain adventure—in search of a story to further develop into a film. The story seems to be unsteadily permeating the structure of the film, through the various uncompleted themes: whether to stay or to go, the reasons for the conflict between Macedonians and Albanians, pornography, drugs, paedophilia, false political heroes, etc.
Со мјузиклот „Девојки од соништата“, кој ги размрда газовите на публиката во еден вокално-танцувачки транс, случајот е поинаков од останатите филмови од овој тип. Се работи за остварување реализирано претежно од Афро-Американци, што беше доволен сигнал за членовите на Академијата да го искористат моментот и повторно да ја докажат својата демократичност, доделувајќи му неколку актерски номинации, но не и онаа главната, за најдобар филм.
Како и 2004-та, и 2007-та година беше онаа по која ќе се паметат многу квалитетни моменти во домашната кинематографија, бидејќи своја македонска и светска премиера доживеаја неколку домашни остварувања, кои со своето шаренило ја збогатија филмската карта на Македонија. Започнуваме со куриозитетот насловен „Прва македонска догма“, за кој директен виновник со својот непресушен ентузијазам беше авторката Анета Лешниковска.
Читај повеќе
Филмот што во новата македонска историја најдолго се снимаше и околу кој се кршеа копјата пред сè на финансиски план, бидејќи постојано се зборуваше за исцрпен буџет, на неколкупати го коментиравме во магазинот и колку што можевме, го следевме неговиот пат до финална реализација.
