Седам на балконот и мрцкам од шопската салата која како мелем ми требаше после интензивно поминатото  време на работа. По нестручното кастрење на дрворедот минатата есен од страна на „Паркови и зеленило“, погледот ми е директно насочен кон контејнерите на улицата. Еден млад момак на 35-40 годишна возраст дојде со моторчето со огромната „направи-сам“ приколка позади, која е двојно поголема од неговото превозно средство, го отвори контејнерот за пластика и од него почна да вади шишиња кои сограѓаните уредно ги селектирале и ги фрлиле на означеното место. Боцнувам домат и краставица наросени со увозно сиренце и ја следам ситуацијата. Момчето полни една голема кеса, пластичните шишиња ги претура во големата платнена приколка на неговиот мотоцикл паркиран среде улица, и се враќа по нова тура. Пред следното боцкање во чинијата пред мене, отворам ФБ на телефонот (модерни времиња, „сурфаш“ за време на ручек) и ми излегува рекламата за концертот на „Архангел“ и „Ареа“ во петок во Битола. Со денови не можам да ја избегнам оваа реклама. Јас, од „висока“ балконска позиција, го следам момчето и неговата борба со контејнерите, истовремено примајќи информација за концертот на „Архангел“ и „Ареа“ во Битола!? Какво време да се биде жив, и да се посведочат овие контрасти!

Еден од музичарите кој сакав да го гледам во живо барем еднаш во животот беше (сега е веќе „беше“!) – Том Јорк. Се разбира, желбата наложуваше да се гледа комплетниот „Рејдиохед“ во живо, но кога веќе неговиот матичен бенд подолго време не е активен, тогаш се фаќате за она што е курентно во моментот. А „The Smile“ не само што се курентни, туку тие се оној нов ветер на зачмаената светска музичка сцена преполна со разни ретроа, ривајвли и уште какви не изрази на „р“ („ретроградни“ е веројатно најсоодветниот термин). Можноста да се гледаат во живо во Софија не смееше никако да се пропушти, и благодарение на најдобрата агенција за посета на музички настани, штипската „Еуротурс“, сонот стана јаве.

Со ваков глупав и смешен, но добронамерен наслов ја одбележувам 25-годишнината од објавувањето на многу драгиот албум „Californication“ на Red hot chilli peppers. Момците од Калифорнија кои се „возеа“ на гранџ бранот во 90-те заедно со Nirvana, Pearl jam, Alice in chains, Soundgarden… „подарувајќи“ ни сосема поинаков, фанки звук, но со слична енергија како онаа која доаѓаше од Сиетл, по едно-ипол-децениско постоење се чини го снимија својот најзрел албум, кој на многумина им е при самиот врв, меѓу омилените. Тој излезе на 08 јуни 1999 година, и да, тоа е единствениот албум што го поседувам во домашната ЛП колекција од „Пеперси“, на кој одвреме-навреме со драго срце му се навраќам.

Откако се појави, рокенролот претставува еден вид на огледало во кое особено прецизно се гледа сликата на општеството и културата. И додека во таа слика на интернационален план доминираат модата и воопштувањата кои се неопходни за рокенролот да биде прифатлив за сите на Земјината топка, во сликата на национален план често доминираат критички елементи на бунт и незадоволство кои играат примарна улога во поттикнувањето на рокерската имагинација. Рокенролот, односно неговата главна струја, никогаш не престана да биде глас на совеста, отворено реагирајќи на разни неправди.

Пред три дена на 61-годишна возраст почина Стив Албини. Човекот во кој се крстеше светската алтернативна сцена замина ненајавено, впрочем, како што и делуваше целиот свој живот: тивко, ненаметливо, а многу битно. Едноставно, доколку сте успеале да се договорите со Албини да ви го продуцира албумот, тогаш гооооолема е веројатноста вашиот бенд да стане видлив. И влијателен. Тоа се случи безброј пати во минатите неколку децении, и така овој момак роден во Пасадена, но со адреса на живеење во Чикаго, си обезбеди бесмртност во музичката индустрија.

Поминаа 30 години од заминувањето на генерацискиот лидер на новиот бран во музиката на крајот од милениумот. Се сеќавам како да беше вчера. Среде семејната веселба ми пријде еден роднина и ме праша: „Знаеш што се случило синоќа по америчко време?“ „Врска немам“, се насмевнав. „Курт Кобеин се застрелал во глава!“, ми ја соопшти главната светска вест во моментот со наведната глава. Знаеше дека ги сакам Нирвана и дека направив се’ за да ги гледам во живо. Попусто.