Вчера замина Мирко Попов. Како ретко кој, тој успеа да го поистовети родниот град во кој живееше и твореше со уметноста што ја создаваше. Сите ние со нашето делување и однесување ја креираме сликата за градот како шаренило од темпераменти и можности, но сепак, кога него ќе го видев на улица, си велев: “Еве го модерно Скопје!”
You Can Never Hold Back Spring
Tom Waits (Orphans, 2006)
You can never hold back spring
you can be sure
I will never stop believing
the blushing rose that will climb
spring ahead or fall behind
winter dreams the same dream every time
baby you can never hold back spring
Младинскиот образовен форум е прекрасна платформа во чиј фокус се младите и нвното критичко размислување во однос на многу актуелни општествено-политички теми. Во текот на годината се одвиваат еден куп работилници и настани, а постојан гласноговорник на фреквентните активности е Радио МОФ, кој може да се слуша 24/7.
Домаќинот Илија Гиле Ангеловски, чија емисија има завидна километража, ме покани во ценетата емисија „Герила радио“ да помуабетиме за книжевноста, музиката, филмот… за Скопје во 90-те и 2000-те, за ноќниот живот, концертите, медиумите… и сите оние работи кои животот го прават поподнослив и поубав. Баш уживав пред микрофонот после дооооолго време.
Радоста е неизмерна кога, и по четири децении, ќе откриеш некое парче музика кое мудро се криело од тебе, за токму после толку долго време, да ти се „разголи“ во сиот свој сјај. „Талас“ е музички проект на Бојан Печар, басистот на ЕКВ, за кој ниту угледниот музички новинар Петар Јањатовиќ нема засебна референца во неговата антологиска „Екс-ЈУ Рок енциклопедија“, туку само попатно го спомнува низ текстовите за други музички проекти на музичарите кои се дел од оваа плоча. А насловот? Па, всушност тој е оној кој ме привлече кон овој албум. Насловот на славниот расказ на Џером Селинџер совршено одговара за музичката слика на „Талас“ во 1983 година и за сето она што низ нивниот њу-вејв пристап сакаат да и’ го подарат на тогашната (но и денешната) публика на овие простори.
На денешен ден во 2016 година, на неговиот 69 роденден, излезе прекрасниот албум “Blackstar”, кој испадна дека е неговата “лебедова песна”, најава за неминовната смрт која се случи само два дена подоцна, на 10 јануари.
Синоќа во киното „Фросина“ во МКЦ се одржа настанот на годината! Во еден траорен период за сите нас, се случи промоцијата на книгата „Тажачки песни од скопскиот земјотрес во 1963г.“ од Ана Мартиноска и Жарко Иванов, во издание на Институтот за македонска литература. Во неа од научен аспект се претставени архивските материјали на Васил Хаџиманов, кои со децении го чекале својот љубопитен намерник да ги открие, проучи и да ги обелодени пред јавноста. Настанот имаше мултимедијален концепт благодарение на настапот на истоимениот внук, музичарот Васил Хаџиманов, кој со Вера и Оливер од „Љубојна“ надополнети со ритамот на Ратко и Виктор, создадоа магична атмосфера, соодветна на темата и достоинствена за моментот кој го живееме.
„Људи одлазе, и одлазе, и одлазе. Овде је досадно, сви су побегли на неко западније место… И ако сам негде стигао било је изнутра, у себе у себе у себе и никако споља…“
Никогаш досега не сум бил на концерт на tribute бенд. Едноставно, не ми се допаѓа таа приказна, зашто ќе отидеш полн со предрасуди и триста неодговорени прашања, и тоа ќе ти пречи да се опуштиш и да уживаш во музиката која ја сакаш. Океј ми е да се отиде во некое клупче, бендот да свири познати „ствари“ и со пријателите прописно да се изжуркаш. Затоа официјалното постоење на трибјут бендови отсекогаш ми било фејк. But… Never say never!
Со првиот снег дојдоа и Лајбах в Битола! Дефинитивно музички настан, или подобро, културолошки настан број еден викендов, ако не и месецов, во Македонија.
Пред некое време по пошта ми стигна нешто што одамна го посакував: бокс сет со десет албуми од Таксидомун од 2015 година, во издание на Crammed discs, нумериран со број 12 од 300 примероци. Десетте албуми се живо злато, надополнети со прекрасно дизајниран каталог со приказните на членовите за секој албум засебно, плус вообичаениот даунлоуд код. А да, и плакат, кој веднаш го врамив и сега е дел од дневната соба. Живи радости! Го добив највредното парче во мојата скромна ЛП колекција.
Минатиот месец „Кроација рекордс“, наследникот на славниот „Југотон“, го реиздаде албумот „Био сам наиван“ на Даниел Поповиќ. Поводот е четири децении од објавувањето на колекцијата од 10 песни, која во Југославија се продаде во тираж од 725 илјади примероци на разни носачи на звук, со што албумот го направи еден од најуспешните поп производи во поранешната држава. Wow, 725 илјади примероци не се заебанција!
Луксузното реиздание не е скапо, чини само 19 евра, но не ми се купуваше нешто што е ново и исполирано, туку сакав да го почувствувам мирисот на сеќавањата и времињата кои никогаш нема да се вратат. Затоа наминав кај препродавачите крај Вардар, а еден од познаниците се потруди да ми најде сосема солидна копија од албумот. Нејзиниот мирис ме телепортираше не во иднината, туку во минатото, онаму каде што чучат сеќавањата на едно време кое никогаш нема да се врати, сеќавањата кои се единствените параметри кои не’ разликуваат од неминовната роботизација во иднината, нешто што Филип К. Дик одамна го навести во новелата „И андроидите сонуваат електрични овци“, која потоа доби феноменална филмска верзија во „Блејдранер“.
