Искрено, не верував дека нашите генерации ќе доживеат вакво нешто – пандемија од светски размери, која сите ќе не’ измести од колосек. Влеговме во третата деценија од 21 век, кога претпоставував дека медицината е на напредно ниво и бргу ќе реагира на ситуацијата, но… Сепак, да гледаме на светлата страна од работите, како што не’ советуваа на времето Монтипајтоновците.
Човек во вакви стегнати времиња треба да си го направи кеифот, нели, бидејќи само тоа и останува. Затоа викендов се подновив со две плочи 😊
На 04 септември минатата година излезе петтото студиско издание на Бернајс пропаганда насловено „Втора младост, трета светска војна“. Оттогаш помина доволно време за овој албум да се преслуша, да се пропушти низ филтрите, и на крајот, како феникс од пепелта да изнедрат зборови со кои ќе се опише она што оваа дружина им го пренесува на своите слушатели и фанови.
Што да се издвои како значајно од концертите на кои сум присуствувал, кога всушност сите се значајни на овој или оној начин. И на свирките на кои не си поминал ОК од разно-разни причини, сепак дел од нив остануваат во меморијата и со драго срце им се навраќаш на тие моменти на кои си присуствувал по своја волја. Во овој втор дел, повторно хронолошки, стартувам од втората половина на 90-те, па се’ до крајот на првата деценија од новиот милениум. Има тука многу за што да се пишува, но ќе се обидам да се задржам во рамките на возможното 😉
Значи, дечкиве работат и не се зафркаваат!!! По одличната трио сесија на „Светлост“ во „Шортбас“ пред десетина дена за која пишував на линкот https://herojnaedenden.mk/iskra-svetlost-vo-mracnite-lavirinti/#more-2897, синоќа во Галеријата при МКЦ се случи еден прекрасен интимен концерт на „Авадарши квартет“ (ако добро го транскрибирам името на оваа „чудно именувана“ формација). Сепак, работата не е во името, туку во нивното претставување пред малубројната, но избрана публика која одвои време да го посети настанот на кој квартетот го промовираше својот албум насловен „(Waiting at the) Turnstiles“.
Случајно или не, зачував еден куп концертни билети во стариот албум чии корици одамна се распаѓаат. Не се работи за класично колекционерство, туку едноставно за парче зачувана хартија која ме потсетува на убавите концертни моменти на омилените музичари, кои на овој или оној начин духовно ме обликувале, затоа што музиката навистина зазема значаен дел од мојот живот. И бидејќи ги има многу, решив да направам серијал од неколку текстови, започнувајќи со најзначајните меѓу нив, секако, зачинети со сеќавањата на времињата кога се одржале настаните. Ова е Part 1, а билетите се наредени хронолошки.
Скопје, четврток вечер, тивко и мирно е, Корона вирусот се’ уште е таму некаде, далеку, и не размислува за нас. Неодамна Нино намина во книжарница во една од неговите редовни мисии при кои се снабдува со „духовна храна“ која содржи пакет од неколку ИЛИ-ИЛИ книги, со кои во слободното време ја надополнува онаа неговата музичка „духовна храна“ која секојдневно ја практикува со пријателите од матичниот бенд „Светлост“.
Минатата недела во кафулето „Котур“ се случија пар проекции на документарниот филм „Туста“, а јас ја избрав онаа помирната, без свирка на „Тотално опуштање“ по прикажувањето на филмот како придружна содржина. Филмот кој својата светска премиера ја доживеа на минатогодишниот фестивал во Мотовун, и кој, откако го пропуштив на „Синедејс“, а потоа и во Кинотеката, каде македонските ко-продуценти Владимир Стојчевски и Горан Стојиљковиќ во декември организираа промотивна вечер исто така со свирка потоа, отидов со задоволство да го изгледам во срцето на градот заедно со уште седуммина почитувачи на ликот и делото на КУД Идиоти во таа пријатна скопска четврточна вечер, уживајќи во 100-минутната приказна преку која авторот Андреј Коровљев ни ја раскажа сторијата за легендарниот панк бенд од Пула, секако,со фокус врз Туста, „балканскиот Џо Страмер и Че Гевара“, вокалистот и фронтменот на култниот истарски бенд.
Oвековечување на влијателните музички херои
Жанрот „Рокументарец“ на наједноставен начин кажува дека се работи за документарен филм за рок музиката и за нејзините претставници. Терминот прв го употребил Бил Дрејк во 1969 година во радиоемисијата „Историја на рокенролот“, а подоцна и режисерот Роб
Рајнер во филмот „This is spinal tap“ (1984)
Синоќа во МКЦ во Скопје се случи „Земјотрес“ осми пат по ред. Симболично именуван како настан кој ги поместува музичките граници, се чини дека почетокот на февруари, таман откако сме го преживеале долгиот јануари, е идеален термин за сумирање на резултатите од претходната година на музички план.
„Земјотрес во Скопје удира токму во миговите кога луѓето ќе го изумат чувството за заедништво. Кога ќе снема минимален заеднички интерес, кога моралот не е веќе во мода. (…) Генерациите, музичките стилови, па и идеалите се менуваат, но алтернативната културна понуда е есенцијална за поттикнување на духот на новите, се’ побројни сограѓани со пософистицирани естетски потреби“, велат организаторите на настанот, кој имаше одлична посетеност.
