Деновиве од печат излезе новиот, петти роман од Сашо Кокаланов егзотично насловен „Ши“. Се работи за 190 издание во едицијата „ПРОаЗА“ на издавачката куќа „ИЛИ-ИЛИ“, која го издава Кокаланов по втор пат, по романот „Ние сме лудаци“ од 2016 година.
пишува: Мерсиха Исмајлоска
Пријатен предизвик. Можност да пишувам за книгите на Игор Анѓелков „Филм.мкд“ и „Филмски град“. Ми стигнаа по пошта, ги разгледував и уште првиот впечаток беше дека ќе понудат читателско искуство што се граничи со визуелно. Одеднаш добиваш и текст, и филм, како текстот да се конвертира во филмот за кој пишува Анѓелков.
Приказнава се одигрува првпат на моите страници. Личностите и настаните подлежат само на моите закони. Имињата на местата, градовите и земјите се реални. Секоја друга сличност со реалноста е плод на непредвидливоста на мојата творечка фантазија. Романот
На овој начин започнува новиот роман од Кица Колбе распослан на 340 страници, како 189 книга во едицијата „ПРОаЗА“ на ИЛИ-ИЛИ. По „Земја на бегалци“ од 2018 година, Кица Колбе ни подарува нов роман во кој приказната е сместена во современието и се случува во Бон, Рим и едно гратче близу Фиренца. Главните протагонисти се докторанти по филозофија и историја на уметност на Универзитет во Бон.
Со серијалот „Стари концертни билети“ во пет продолженија, во изминатиот период се потсетивме на некои убави времиња кога одењето на свирки беше нормална работа. Овој пат еуфоријата околу пласманот на Европското првенство на нашата фудбалска репрезентација наложи повторно да ги отворам архивите, и низ сочуваните билети од фудбалските натпревари, да направам една мала реминисценција на патот на нашите репрезентативци до фамозниот шампионат на Стариот континент следната година.
„Чуден начин на додавање, силно и никому.“
Звонко Михајловски, спортски коментатор
Времето е облачно, со овде-онде понекој сончев зрак. Рана пролет, 13 април 1983 година. Градскиот стадион во Скопје е подготвен да ги прими сите љубители на фудбалот, кои дојдоа да го проследат натпреварот од 24 коло на Првата југословенска фудбалска лига помеѓу Вардар и Осиек. Иако навивавме за белградски Партизан, го сакавме и го поддржувавме и Вардар како наш, локален клуб, кој таа година, според дотогашниот развој на настаните, гледаше да заврши таму некаде, на средината од табелата, без амбиции за европските купови, но и без страв од испаѓање, бидејќи од претходната година на повидок беше една нова, интересна генерација, која во комбинација со „старите волци“, не би требало да има проблем со послабите од себе. А со подобрите, оние од големата четворка: Црвена звезда, Динамо, Хајдук, Партизан? Па, во Скопје секогаш беа можни изненадувања. Ќе видиме.
Една од постојаните сликарски поставки која треба да се посети доколку патот ве води кон југот од земјава е онаа на сликарката Кераца Висулчева, изложена во импозантниот Сарај на Нијази бег во Ресен. Во денешниот Дом на културата „Драги Тозија“ се наоѓа спомен собата во која се изложени дел од цртежите и сликите од творештвото на Висулчева, како и фотографии, предмети, медали и одликувања и други признанија кои уметницата ги добила во разни европски држави. Тука е, секако, и последната нејзина слика, недовршениот портрет на Киро Глигоров, кој сесрдно и’ помогна да се пресели во Скопје и последните години од својот живот да ги помине во Македонија. Висулчева, пред својата смрт, шетајќи низ Македонија, изразила желба нејзините слики како постојана поставка да бидат изложени токму во оваа зграда во Ресен, бидејќи зградата ја потсетувала на годините и спомените од нејзините долги престои во Франција.
По премиерната проекција на затворањето на годинашниот „Синедејс“ на кровот на ГТЦ во септември, новото остварување „Хомо“ на режисерот Игор Иванов Изи деновиве е на редовниот репертоар во „Синеплекс“. Нестварно делуваше последната вечерна проекција во „Сити мол“, кој по 22 часот веќе беше празен, а десетината филмофили во најголемата кино сала беа единствените гости во трговскиот центар во моментот.
Првиот превод од класичен јазик во издавачката дејност на ИЛИ-ИЛИ изискуваше да се отвори и нова едиција насловена „Арго“, која се надеваме дека во иднина ќе се збогати со уште многу наслови. „Виновник“ за оваа новина е книгата „Вистинска приказна“ на Лукијан од Самосата, во превод од старогрчки јазик на Светлана Кочовска-Стевовиќ.
Пред пар години имав еден кибрит со ликот на Франц Кафка од музејот во Прага посветен нему. Можеби не е соодветен сувенир знаејќи дека омилениот ми писател починал од туберкулоза, но кибритот ептен ми значеше и постојано го полнев со нови чкорчиња, а кутијата издржа прилично долго пред да се изаби. Во тој период Марта (Владимир Мартиновски) кога ќе поминеше во ИЛИ-ИЛИ, редовно палевме цигари со кибритот, и раскажувавме приказни поврзани со ликот и делото на Кафка. Инаку, Марта е „спортски“ пушач, пали само во друштво. Имам другар што пали само на концерти, но тоа е друга приказна 
Поминаа шеесет и три години од излегувањето на еден од првите урбани романи во македонската книжевност, „Под усвитеност“ од Димитар Солев, кој авторот го напишал кога имал дваесет и седум години. Солев и’ припаѓа на средната генерација повоени македонски писатели кои со своите први дела ги поставиле темелите на новата, современа македонска литература во втората половина од дваесеттиот век. „Под усвитеност“ е негов прв роман, но втора издадена книга, по збирката раскази „Окопнети снегови“ од 1956 година. И во обете книги „тематската преокупација се случувањата за време на Втората светска војна во Скопје под окупаторската чизма, и судбината на младоста во него што изминува под сенката на тие четири години од царството на смртоносната стихија“, пишува Александар Спасов во поговорот кон прозните дела на Солев, по кои набргу следат и новата збирка раскази „По реката и спроти неа“ (1960) и вториот роман „Кратката пролет на Моно Самоников“ (1964), во кои од сеќавањата на воените години авторот преминува во книжевно третирање на современоста.
