На 08 октомври 2018 година, во горното фоаје на киното „Фросина“ во МКЦ ќе се случи промоцијата на „Филмски град“. Настанот е дел од актуелниот фестивал на дебитантси филмови „КинеНова“, а промотори на книгата ќе бидат Оливера Ќорвезироска и Стефан Сидовски. Еве го најавниот клип:
Покрај изборот на филмовите во официјалната селекција, особена чест и задоволство ми беше кураторски да ги изберам филмовите од големиот Ингмар Бергман во рамките на „КинеНова“, со кои фестивалот се приклучи кон прославата „100 години од раѓањео на великанот“, која во 2018 се прославува насекаде низ светот. Голема благодарност до шведската амбасада која го поддржа овој проект и која се заблагодари што сосема поинаку пристапивме кон огромното филмско наследство кое магот го остави зад себе. Следи официјалниот текст во каталогот за „Бергман на КинеНова“ 😉
На 3. издание на „КинеНова“ селектирав осум филмови во трка за наградите. Еве ги основните информации за овие исклучителни остварувања, секое автентично и квалитетно на свој начин 😉
01.
Луксембург, Белгија, Германија/2017/107’
Гутланд (Gutland)
сценарио и режија: Говинда ван Меле (Govinda van Maele)
консултант на сценарио: Разван Радулеску (RazvanRadulescu)
улоги: Фредерик Лау (Frederick Lau), Вики Крипс (Vicky Krieps), Марко Лоренцини (Marco Lorenzini), Пит Буковски (Pit Bukowski)
продуценти: Жил Шаниал (Gilles Chanial), Оливие Дибуа (Olivier Dubois), Мелани Блоксдорф (Melanie Blocksdorf), Феликс Блум (Felix Blum)
Синопсис
Во овој рурален трилер, еден странец наоѓа засолниште во мало луксембуршко село. Како со текот на времето се интегрира во заедницата, тој открива дека не е единствениот кој сака да го сокрие своето минато. На трагата на бруталниот реализам во современото кино, филмот на ван Меле е одличен одговор на култниот „Догвил“ на Ларс фон Трир.
Во последниве години познатите режисерски имиња како да сакаат да не’ уверат дека како стареат, така се’ повеќе губат контакт со реалноста. Сведоци сме на еден куп остварувања во кои „бизарноста поради самата бизарност“ е во преден план, без никаков пардон кон публиката, која буквално треба да го истрпи нивното „авторско онанирање“ на големото платно. Да не наведувам имиња, но навистина е разочарувачки кога еден филмаџија, кој толку си го почитувал во минатото, одеднаш направил „пакт со ѓаволот“, почнувајќи да ни сервира разно-разни будалаштини, за кои ниту самиот тој не е сигурен за што (и кому му) служат.
Затоа, во последнава деценија новата енергија во филмот ја пронаоѓам во свежите сили на светската кинематографска мапа, во дебитантите, кои со своите први или втори остварувања знаат што сакаат, и иако почетници, на најдобар можен начин ги пренесуваат емоциите до нас, гледачите. Вообичаено тоа се мали приказни, односно, приказни за, условно, „малите“ луѓе, но со голем емотивен набој при претставувањето на нивните животни искушенија. На оваа линија се обидува да функционира и новиот скопски филмски фестивал „Киненова“, кој со две изданија зад себе сесрдно им отвора простор токму на новите филмски автори, кои штотуку треба да го дадат најдоброто од себе.
На 06 септември во клубот „Ла Кања“ во старата скопска чаршија низ слушачка промоција ни беше претставено новото чедо на Давид Ангелевски пророчки насловено „Бела птица, црн бран“. Албумот беше мудро најавен со и-пито „Дева“ пред само пар месеци низ четири теми, од кои насловната се најде и на новата плоча, иако сугестивната „Кабаре Скопје“ е вистински бисер и се’ уште не ми излегува од главата. Но, „Бела птица, црн бран“ си има своја замислена концепција која функцинора совршено, и десетте теми заокружуваат една целина во која Пиколомини повторно ги потпалува нашите чувства медитирајќи на темите љубов, политика, Скопје, апокалипса, смрт… како и во двете претходни албумски остварувања, „From subway to my way“ (2007) и „Меѓу митови и бомби“ (2014), но овој пат далеку посамоуверено, подефинирано и крајно авторски созреано.
Во саботата МКЦ го покажа сиот свој сјај при понудата и организацијата на осмото издание на фестивалот „Здраво млади“, кое по неколкуте јунски дождовни изданија доби многу посоодветен термин на одржување, 01 септември, симболичен датум кој го означува крајот на летото и почетокот на обврските, нудејќи комплетно ослободување на сите сетила.
Во последнава деценија многу популарни места во Будимпешта, кои функционираат во текот на целото деноноќие, се таканаречените „руинирани пабови“. Приказната започнала со популарниот Szimpla Kert (на сликите), кој се претвори во она што денес е, свратилиште на сите генерации мештани и туристи.
М1, или „Жолтата линија“, е најстарата делница на метрото во Будимпешта, кое има уште три линии. Таа е третата по старост воопшто во Европа, по London underground и Mersey railway, а прва во овој дел од Стариот континент. Изградена е од 1894 до 1896 година од страна на германската фирма Siemens & Halske AG со помош на 2000 работници.
Едно од најатрактивните и најзабавните места за посета во Будимпешта е „Pinball museum“, на 5-6 минути одење од главната туристичка улица „Ваци“. По посетата, по долги години пауза, си го остварив сонот повторно да заиграм на флипери, барем за момент чувствувајќи се како „Томи“ (Роџер Далтри) на Кен Расел 🙂
Скопје се’ повеќе добива убави катчиња за посета, и почнува да наликува на вистинска европска метропола!
Денеска во изложбениот простор на хидроцентралата „Матка“, со професионален водич, уживавме во приказната за Тесла, изградбата на хидроцентралата на реката Треска, електрификацијата на Скопје и другите градови низ Македонија…
Ова беше навистина фино поминат ден, кој ќе се обидам да го доловам низ фотографии, затоа што една слика вреди 1000 зборови 😉
