Германскиот режисер во последниве две декади си игра падни-стани со својата кариера, но тоа е разбирливо поради возраста и различните интереси и ангажмани од кои беше дел во новиот милениум. Тој брилјираше со двата документарни филма: „Пина“ (2011) посветен на славната сонародничка, кореографката Пина Бауш, како и со „Солта на Земјата“, приказна за фотографот Себастајо Салгадо кој четириесет години го архивирал животот во скриените катчиња на земјината топка. И кога нештата веќе беа јасни, мислејќи дека тоа е жанрот преку кој германскиот мајстор ќе се изразува до крајот на кариерата, бидејќи, и покрај неколкуте обиди, не сними добар игран филм уште од „Пукање во Палермо“ (2008), еве го стариот добар Вендерс, онаков каков што го знаеме уште од времето кога Миро (Мирослав Поповиќ) во симпатичното кино во Музејот на современа уметност во Скопје, на средината од 90-те години на минатиот век, организираше ревија на неговите генијални остварувања од 70-те и 80-те години, и кога Вендерс на скопските љубители на седмата уметност им влезе под кожата.

Од средината на 70-те години на 20 век, кога во каков било контекст ќе се споменеше одредницата „европски режисер“, првата асоцијација дефинитивно беше името и презимето на култниот германски режисер Вим Вендерс. Неговиот богат опус во изминатите декади многу ја задолжи севкупната кинематографија на Старата дама, одржувајќи го во живот широко прифатениот антагонизам помеѓу холивудскиот и уметничкиот филм, како мерило за квантитет и квалитет. Но, факт е дека вечна инспирација на Вендерс беа случувањата токму во идеализираната Америка пред се’ на културолошки план, која на прва топка ја препознаваме преку љубовта на авторот кон рокенролот како филозофија и начин на живеење, често препознатлив и како редовна содржина во неговиот филмски опус.

Јубилејното, 20-то доделување на европските филмски награди во Берлин на едно место го собра кремот на европската кинематографија. Вообичаено, најголеми фаворити за престижните статуетки беа насловите кои ги понесоа наградите на големите А-фестивали во Берлин, Кан и Венеција. Старо-новите филмски имиња беа фино избалансирани и наградени, како доказ за нивната квалитетна работа и придонес во ценетата кинематографија на Стариот континент.