Пред некое време по пошта ми стигна нешто што одамна го посакував: бокс сет со десет албуми од Таксидомун од 2015 година, во издание на Crammed discs, нумериран со број 12 од 300 примероци. Десетте албуми се живо злато, надополнети со прекрасно дизајниран каталог со приказните на членовите за секој албум засебно, плус вообичаениот даунлоуд код. А да, и плакат, кој веднаш го врамив и сега е дел од дневната соба. Живи радости! Го добив највредното парче во мојата скромна ЛП колекција.
Минатиот месец „Кроација рекордс“, наследникот на славниот „Југотон“, го реиздаде албумот „Био сам наиван“ на Даниел Поповиќ. Поводот е четири децении од објавувањето на колекцијата од 10 песни, која во Југославија се продаде во тираж од 725 илјади примероци на разни носачи на звук, со што албумот го направи еден од најуспешните поп производи во поранешната држава. Wow, 725 илјади примероци не се заебанција!
Луксузното реиздание не е скапо, чини само 19 евра, но не ми се купуваше нешто што е ново и исполирано, туку сакав да го почувствувам мирисот на сеќавањата и времињата кои никогаш нема да се вратат. Затоа наминав кај препродавачите крај Вардар, а еден од познаниците се потруди да ми најде сосема солидна копија од албумот. Нејзиниот мирис ме телепортираше не во иднината, туку во минатото, онаму каде што чучат сеќавањата на едно време кое никогаш нема да се врати, сеќавањата кои се единствените параметри кои не’ разликуваат од неминовната роботизација во иднината, нешто што Филип К. Дик одамна го навести во новелата „И андроидите сонуваат електрични овци“, која потоа доби феноменална филмска верзија во „Блејдранер“.
На средината од минатиот месец излезе долго најавуваното винилно реиздание на „Као какао“ од Леб и сол. Така, со мало задоцнување (ова е сепак Балкан, и покрај тоа што Хрватска неодамна влезе во Шенген зоната), беше одбележан јубилејот „35 години“ од објавувањето на култниот албум на најпознатиот скопски и македонски бенд. Изданието содржи прекрасен буклет со два квалитетни текста во однос на значењето на овој албум за некогашната музичка сцена на овие простори, а ремастериран е од оригиналните магнетофонски ленти од страна на Мајлс Шауел во легендарното „Abbey road“ студио во Лондон. Ова е воедно и првиот носач на звук во било кој формат од Леб и сол во мојата скромна домашна музичка колекција, и почувствував потреба текстуално да го одбележам овој свечен момент.
Купувам плочи уште од крајот на основното училиште. Плочарите на Југотон во ГТЦ и карши кината Вардар навистина беа магични места. Потоа отвори Баги шоп во Мавровка, па уште пар места низ градов каде можеа да се најдат и плочи на старо. Потоа винилот го замени компакт дискот. По долга апстиненција, во годиниве наназад „црното злато“ повторно е во мода. Сега имаме еден куп места каде можеме да се подновиме, но добро функционираат и нарачките од странство. Тоа ми беше одлична можност да се вратам на овој омилен „спорт“ од младоста, и на некој начин, да си ја „прочистам“ колекцијата со плочи и да ги имам само оние кои навистина ми значеле во одреден период од животот. На крајот, еве, решив мојата скромна ЛП колекција да ја направам јавна, и како ќе си се освежам со нешто ново, веднаш ќе ја дополнам листата. Се надевам дека ќе ви изгледа инспиративно и ќе ве потсети на некои албуми кои можеби сте ги подзаборавиле. Или, едноставно, опуштете се и чувствувајте се како на изложба на прекрасен дизајн на насловни ЛП обвивки. So, Ladies and gentleman, Welcome to my LP world!
Насловните корици на музичките албуми се многу важни. Но ајде оди и докажи им го тоа на новите клинци кои музиката ја конзумираат единствено преку дигиталните медиуми. Корицата на книгата можеби и го нема тоа значење како обвивката на ЛП-то, бидејќи може да се прочита синопсис или одгласи на критичарите на задната страница, додека тоа кај албумите го нема. Таму се само насловите за песните, и доколку не ве испровоцира насловната корица во случај да не знаете за каква музика се работи, тогаш морате да се повикате на „добриот сенс“. Деновиве пред очи ми прелета уште една листа на највлијателни ЛП корици во историјата, кои одвреме-навреме се прават насекаде низ светот, и проверувајќи што таа содржи, сфатив дека добар дел од нив ги имам во домашната колекција. Затоа овој текст е крајно субјективен, бидејќи ја раскажувам приказната токму за обвивките на плочите кои со задоволство ги слушам низ годиниве по дома. Секако дека притоа ќе скокнам многу незаборавни ЛП насловни, но затоа постои можноста за коментар, кадешто би можеле да ме потсетите и воедно да пишете кој е Вашиот ол-тајм фаворит 😉
Вообичаено на 1 јануари сите се возбудени околу традиционалниот концерт на Виенската филхармонија, но денеска се селиме во соседниот град, каде во 2016 година во Националната концертна сала “Бела Барток” маестрален концерт одржа легендарниот американски џез пијанист Keith Jarett.
Во новиве пост-пост-модерни времиња, најчесто обвивката ја продава содржината внатре, каква и да е таа, а најчесто е ужас. Во овој зафркантски пост ги гледаме некои од најлошите ЛП обвивки во историјата на современата музика, со надеж дека ќе измамат многу здрави насмевки 🙂 🙂 🙂
Откако со месеци наназад го најавуваа како настан par exelance за 2021 година, конечно, на 22 јануари започна продажбата на три од четирите изданија на Кроација рекордс (продолжение на некогаш славниот Југотон) со кои се прославува јубилејот „Четири децении од Новиот бран“. Информациите велат дека за кратко време тиражот е распродаден и дека во моментов се печатат нови плочи, што значи дека љубителите на музиката на некогашните југословенски простори и понатаму милуваат да слушаат музика на драгоцните лонгплејки.
Човек во вакви стегнати времиња треба да си го направи кеифот, нели, бидејќи само тоа и останува. Затоа викендов се подновив со две плочи 😊
Пристигна мојата ПЛОЧА НА ГОДИНАТА!
Легендарната „Симфонија број 3“, или „Symphony of sorrowful things“ op. 36 на полскиот композитор Хенрик Горецки, овој пат во интерпретација на моќната Бет Гибонс од „Портисхед“ и Полскиот национален радио симфониски оркестар, под диригенство на уште едно легендарно име, маестро Кшиштоф Пендерецки.
