Доктор Тони Ќосев е ценет професионалец од Струмица, љубител на уметностите, и пред се’, пасиониран читател. Како редовен впивач на изданијата на ИЛИ-ИЛИ, тој одвои време и напиша осврт кон новата збирка раскази „Двојна експозиција“, која ја пренесувам во целост. Голема благодарност!!!
Пријатно изненадување беше прошетката низ паркот во Сарај, кој многу одамна не сум го посетил. Излетничкото место каде вообичаено не’ носеа на екскурзија во основно училиште и понатаму е вистински бисер за опуштена прошетка.
Почнувајќи нешто пред пандемијата, па се’ до денес (што значи – цирка две години), одејќи или возејќи велосипед низ скопските улици ги забележував актуелните скопски графити и ги ставав на ФБ, каде наидуваа на прекрасни коментари – од политички до хумористични. Во овој текст ги собирам на едно место, фино надоврзувајќи се на претходните текстови на оваа тема.
Денес од печат излезе нова книга во едицијата „ПРОаЗА“ на издавачката куќа ИЛИ-ИЛИ, збирката раскази „Скопје во високата зона“ од Калина Малеска.
Еден од најубавите пазари на Балканот го посетував уште од мал. Во меѓувреме, признавам, одамна не сум стапнал таму. Денес, по игра на случајот, се втурнав во богатството од бои и мириси на ова парче автентично скопско тло. Приказната тече низ фотографии, штракнати ад хок, како моментна инспирација. На нив има од се’ по нешто. Или, како што вели еден ФБ пријател, тие го содржат „целиот Блиски исток, ориент, па се’ до централна Азија, но и северна Африка и земјите на Магреб“. Уживајте 😉
Повеќето од нас се сеќаваат кога ЈРТ правеше пауза во програмата, на еден телоп беше испишано „Интермецо“ и одеше музика до следната програмска содржина. Деновиве се интермецо од летните горештини. Всушност, најбитните работи се случуваат во „интермецата“ од нашите животи, а не во она рутинско секојдневие.
Во магазинот „Нова машина“, кој најчесто ја третираше алтернативната македонска музичка сцена, во просторот помеѓу, во една фина меѓу-рубрика едноставно наречена „Интермецо“, успевав да провлечам триминутни клипчиња, колку што отрпилика е времетраењето на една песна, како оддишка од „сериозните“ музички теми. Во архивата сум успеал да зачувам еден од нив, во кој можете да видите многу карактеристични „скопски ситуации“: љубење крај Вардар, кучиња скитници, шмекање во парк, комарџии под мост, рибари денгубџии и уште еден куп драгоцености.
Отсекогаш сум ги обожувал графитите како слободна форма на изразување, бидејќи приказната е толку едноставна: имате ѕид, имате спреј во раката, добра мисла или талент за цртеж, и магијата се случува веднаш, тука и сега. И не ви треба ништо повеќе! Ова се моите два ТВ обида за сублимирање на графити искуствата во неколкуминутни прилози емитувани во магазинот „Нова машина“.
Во 2005 година излезе една симпатична книгичка која имав чест да ја конципирам и приредам за македонските читатели, во издание на „Темплум“. Многу ми е драга бидејќи претставува мое прво официјално печатено издание на кое сум работел, девет години по издавањето на самиздатот „Четири“ и една година пред излегувањето на првата збирка раскази „Кротки приказни“ (ИЛИ-ИЛИ, 2006).
Во 19 поглавја успеав да приредам стотина графити напишани врз светските ѕидови, а на крајот од книгичката, како специјален додаток, и дваесеттото поглавје со „Скопски графити“. Се сеќавам дека со денови кружев со велосипед по градот и ги запишував графитите кои моите сограѓани ги оставале на ѕидовите околу нас. Сите нив ги имате во вториот дел од написов под оригиналниот наслов „Скопје, те чекам на крстосницата на Рузвелтова и Орце Николов“, како одраз на едно време во кое сме живееле и твореле. Сепак, започнуваме со воведниот текст.
Синоќа во рамките на Скопско лето 2020, на плоштадот „Мајка Тереза“, односно, на платото пред НОБ, соло концерт одржа Бобан Мирковски, еден од врвните македонски пијанисти. Заинтересираните посетители, жедни за музика и културни настани, внимателно го проследија настапот на младиот пијанист, кој во нешто помалку од еден час настап го покажа својот раскошен музички талент.
Летото 1962 година започна со големи горештини. Од топлината сѐ се спепелуваше, добиваше сива боја, овде онде прошарана со бојата на исушено тревје. Па сепак, вели Мартин, – за мене и мојата жена почна едно убаво време. Вака-така, по неколку години, во заедница со некои пријатели, изградивме куќички во подножјето на Гази-баба, така ги заменивме изнајмените влажни собички со удобни живеалишта. По толку години откако се зедовме со жената, уште не ни беа дошле децата и денес се чини смешно дека сме биле толку несреќни талкајќи по старите скопски маала, во барање на некоја поудобна собичка, која, барем, не би била во сутерен и би имала нешто малку сонце. Колку и да ни е паметењето злопамтило, сепак се заборава на тие тешкотии, како што се заборава и на многу неубави нешта од младоста.
