Денеска во 12 часот присуствувавме на одличен новогодишен концерт за деца на македонската филхармонија насловен „Филхармонија патува во вселената”. На програмата беа „Планетите” на Густав Холст под диригенство на вонземјанинот Миле (Џијан Емин), надополнети со супер едукативните анимации на Емил Петров и Доријан Миловановиќ, и со Мартин Јорданоски како космонаутот Ратко кој прекрасно ги анимираше посетителите. Марс, секако, звучеше најмоќно. Убава увертира пред Новогодишните и Божиќните празници

По повод јубилејот „30 години Стотројка“, синоќа во Куршумли Ан се одржа концертот на Крсте Роџевски, како дел од серијата настапи во живо кои во следниот период ги најавува ова култно скопско радио, кое се’ уште се бори за својата фреквенција. Насловен „На само со Крсте Роџевски“, околу 150-те среќници во публиката имаа можност во веројатно најубавиот (концертен) простор во метрополата да уживаат во акустичната виртуозност на њујоршкиот психијатар со битолски корени, кој елегантно не’ прошета низ материјалот од неговите четири прекрасни албуми.

Повеќето од нас се сеќаваат кога ЈРТ правеше пауза во програмата, на еден телоп беше испишано „Интермецо“ и одеше музика до следната програмска содржина. Деновиве се интермецо од летните горештини. Всушност, најбитните работи се случуваат во „интермецата“ од нашите животи, а не во она рутинско секојдневие.

Во магазинот „Нова машина“, кој најчесто ја третираше алтернативната македонска музичка сцена, во просторот помеѓу, во една фина меѓу-рубрика едноставно наречена „Интермецо“, успевав да провлечам триминутни клипчиња, колку што отрпилика е времетраењето на една песна, како оддишка од „сериозните“ музички теми. Во архивата сум успеал да зачувам еден од нив, во кој можете да видите многу карактеристични „скопски ситуации“: љубење крај Вардар, кучиња скитници, шмекање во парк, комарџии под мост, рибари денгубџии и уште еден куп драгоцености.

Едно од посебните задоволства е кога ќе се посети одреден бенд за време на нивната проба во подрумот или гаражата каде вежбаат за следниот настап. Тазе вратени од свирка на хард-кор фестивал во слободарската Пула, ги посетив Tank Warning Net во нивната тогашна база, еден тесен подрум во центарот на Скопје, и си направивме вообичаен free-style муабет за сите работи кои момците ги тангираа во моментот.

Во последниве години се случува вистински ривајвл на издавање на музика на винил, откако во последната декада од минатиот век, приматот го презедоа компакт дисковите. По падот на Берлинскиот ѕид и завршувањето на ривалството помеѓу Истокот и Западот, на пазарот се појавија многу пиратски ЦДа кои на овие простори се продаваа за багателни цени. Љубителите на музиката беа фатени во расчекор – т.н. „бугарски дискови“, или да се задржат на колекционирање на оригинали?

Деновиве ми пристигна едно ЛП кое зазема посебно место во мојата домашна колекција поради неговата исклучителност. Периодот имав повеќе време за слушање на музика, и највеќе на увце ми легнаа маестралните Кен (Can), експерименталниот рок бенд кој ги одбележа крајот на 60-те и почетокот на 70-те со своите антологиски албуми. Во колекцијата ги имам легендарните „Tago mago“ (1971) и „Ege Bamyasi“ (1972), како и двојното ЛП со колекцијата на синглови од целата нивна кариера издадено неодамна, меѓутоа, љубопитноста отиде чекор понатаму, и ме интересираше што во моментов прави ненадминатиот вокал на бендот од Келн, мистер Дамо Сузуки. Сурфајќи на нет наидов на снимки од еден куп негови свирки низ светов, што значи дека човекот, и покрај дијагностициран канцер, како и годините кои веќе го навјасале, и понатаму е неверојатно активен на сцената. Една од неговите последни свирки е со групата Mugstar, од чиј настап на 28 април 2018 година во Ливерпул и настана носачот на звук кој периодов е мој секојдневен саундтрак.