Со ваков глупав и смешен, но добронамерен наслов ја одбележувам 25-годишнината од објавувањето на многу драгиот албум „Californication“ на Red hot chilli peppers. Момците од Калифорнија кои се „возеа“ на гранџ бранот во 90-те заедно со Nirvana, Pearl jam, Alice in chains, Soundgarden… „подарувајќи“ ни сосема поинаков, фанки звук, но со слична енергија како онаа која доаѓаше од Сиетл, по едно-ипол-децениско постоење се чини го снимија својот најзрел албум, кој на многумина им е при самиот врв, меѓу омилените. Тој излезе на 08 јуни 1999 година, и да, тоа е единствениот албум што го поседувам во домашната ЛП колекција од „Пеперси“, на кој одвреме-навреме со драго срце му се навраќам.

Откако се појави, рокенролот претставува еден вид на огледало во кое особено прецизно се гледа сликата на општеството и културата. И додека во таа слика на интернационален план доминираат модата и воопштувањата кои се неопходни за рокенролот да биде прифатлив за сите на Земјината топка, во сликата на национален план често доминираат критички елементи на бунт и незадоволство кои играат примарна улога во поттикнувањето на рокерската имагинација. Рокенролот, односно неговата главна струја, никогаш не престана да биде глас на совеста, отворено реагирајќи на разни неправди.

Пред три дена на 61-годишна возраст почина Стив Албини. Човекот во кој се крстеше светската алтернативна сцена замина ненајавено, впрочем, како што и делуваше целиот свој живот: тивко, ненаметливо, а многу битно. Едноставно, доколку сте успеале да се договорите со Албини да ви го продуцира албумот, тогаш гооооолема е веројатноста вашиот бенд да стане видлив. И влијателен. Тоа се случи безброј пати во минатите неколку децении, и така овој момак роден во Пасадена, но со адреса на живеење во Чикаго, си обезбеди бесмртност во музичката индустрија.

Поминаа 30 години од заминувањето на генерацискиот лидер на новиот бран во музиката на крајот од милениумот. Се сеќавам како да беше вчера. Среде семејната веселба ми пријде еден роднина и ме праша: „Знаеш што се случило синоќа по америчко време?“ „Врска немам“, се насмевнав. „Курт Кобеин се застрелал во глава!“, ми ја соопшти главната светска вест во моментот со наведната глава. Знаеше дека ги сакам Нирвана и дека направив се’ за да ги гледам во живо. Попусто.

You Can Never Hold Back Spring

Tom Waits (Orphans, 2006)

You can never hold back spring
you can be sure
I will never stop believing
the blushing rose that will climb
spring ahead or fall behind
winter dreams the same dream every time
baby you can never hold back spring

Радоста е неизмерна кога, и по четири децении, ќе откриеш некое парче музика кое мудро се криело од тебе, за токму после толку долго време, да ти се „разголи“ во сиот свој сјај. „Талас“ е музички проект на Бојан Печар, басистот на ЕКВ, за кој ниту угледниот музички новинар Петар Јањатовиќ нема засебна референца во неговата антологиска „Екс-ЈУ Рок енциклопедија“, туку само попатно го спомнува низ текстовите за други музички проекти на музичарите кои се дел од оваа плоча. А насловот? Па, всушност тој е оној кој ме привлече кон овој албум. Насловот на славниот расказ на Џером Селинџер совршено одговара за музичката слика на „Талас“ во 1983 година и за сето она што низ нивниот њу-вејв пристап сакаат да и’ го подарат на тогашната (но и денешната) публика на овие простори.