Кон „Plan 9 from outer space“ (1958) на Ед Вуд
Во рубриката во која ги претставуваме „најлошите дела“ во филмската историја одвојуваме простор за совршениот дијамант во таа жестока конкуренција, филмот „План 9 од друга планета“ на „најлошиот режисер на сите времиња“, Едвард Д. Вуд Џуниор.
Кон саундтракот за филмот „24 Hour Party people“ (Various artists)
Конечно, по толку години следење на филмот и колекционирање на саундтраци, в раце имам комплетно остварување и бисер во мојата колекција – музиката од филмот „24 часа шибај, играј и ниту за момент не застанувај“ *(слободен превод на авторот).
Кон „Zabriskie point“ (1970) на Микеланџело Антониони
Ова е едноставно – култен филм! Снимен кога спласнуваше едно големо историско придвижување на човечката позитивна енергија, „Котата Забриски“ на италијанскиот маг Микеланџело Антониони е еден вистински одговор на хипи движењето и на сето она што тоа го претставуваше (или само си мислеше дека го претставува). Бидејќи, да бидеме искрени, во хипи филозофијата закрила најдоа и разни шарлатани и манипуланти, кои само му наштетија на одличниот концепт на создавање креативен универзум, во кој би имало место за сите.
Базиран според романот „Белиот ѕид“ на Елизабет Холдинг, филмот на режисерскиот тандем МекГи-Зигел претставува верно пренесување на едно литературно део на големото платно, доследно почитувајќи ги жанровските правила. Во современите трилери се’ повеќе се внесуваат нови и непотребни елементи, кои само создаваат поголема конфузија при перципирањето на филмот. За разлика од нив, „Длабокиот крај“ претставува чист пример за тоа како треба да се водат чувствата на гледачот до крајот на филмот, така постигнувајќи задоволителен ефект, без премногу помпа и изнасиленост.
Кон „Buffalo 66“ на Винсент Гало
Сето она што треба да го содржи еден дебитантски филм, несомнено, може да се најде во првото авторско остварување на актерот/сценарист/режисер Винсент Гало, „Бафало 66“ од 1998 година. Провокативна идеја, одлична глума, доволна количина на его, чувство за експерименталност, приказна пар екселанс, доза на автобиографизам, (извртен) хумор и, на крајот од краиштата, срце и душа што ве милуваат во текот на целиот филм.
Покрај квалитетната француска инвазија во различните жанрови на современата музика во последнава декада, подеднаков квалитет содржат и носачите нз авук на кои се поместени теми од француските филмови. По прекрасните саундтраци за филмовите „Големото синило“, „Бети блу“, „Доберман“, „Петтиот елемент“, „Леон“ и др, на светлината на денот се појави уште еден одличен албум со филмска музика – бисер преполн со добри филмски композиции. Се работи за саундтракот од филмот „Амели“ на режисерот Жан-Пјер Жене.
Првиот наслов од новата филмска компанија на младите актери Јуен МекГрегор, Џони Ли Милер и Џад Ло, Natural Nylon, е филмот „Нора“. Базиран врз истоимената биографија на Бренда Медокс од 1988 година, за првите десет бурни години од животот на ексцентричниот ирски писател и неговата животна сопатничка Нора Барнакл, ова дело претставува еден краток исечок од 35-годишната романса меѓу двајцата страсни љубовници, нивното бегство од Даблин во Трст, нивните две деца и почетните потенцијали кои писателот треба понатаму да ги развие. Како и во случајот со Нил Џордан, кој долго време посакуваше да ја сними приказната за ирскиот херој Мајкл Колинс, така и режисерот Пет Марфи, по долго чекање, успеа да ја екранизира книгата којашто, според него, му ги отворила очите во врска со животот на неговиот омилен литерарен херој.
Црниот филм: Blaxploitation cinematography
Во почетокот, црниот независен филм зазел опозициски став кон ексклузивниот Холивуд, но во 90-те Афроамериканците увидоа дека таквата позиција е лузерска и успеаја да снимат десетици наслови со кои го воспоставија црниот мејнстрим во филмската индустрија. Во следниот текст збор-два за историјата на „црниот филм“ и неговата актуелна позиција
Во „Урбан магазин“ бр. 5, преку текстот „Сенката на Носферату“ за вампирскиот феномен на Мурнау, индиректно се потсетивме на едно од најзначајните кинематографски движења во 20 век – германскиот експресионизам. Овој пат, исто така на индиректен начин, го чепнуваме историскиот француски Нов бран (Nouvelle vague) од 50-те, движење иницирано и поддржувано од филмскиот магазин Cahiers du cinema
Филмот „Сенката на вампирот“ на режисерот Елијас Мериж за снимањето на класикот „Носферату“ на Фридрих Вилхелм Мурнау пред точно 80 години, ја разбуди мојата желба за подлабоко истражување и нурнување во мистиката околу оваа култна вампирска приказна, која по турбулентните случувања околу нашите глави во последниве месеци, повторно се актуелизира, овој пат не како одблесок од некои стари времиња исполнети со романтизам и крв, туку како појава на лицата што секојдневно ги гледаме околу нас. Еве го резултатот:
