Искрено, не верував дека нашите генерации ќе доживеат вакво нешто – пандемија од светски размери, која сите ќе не’ измести од колосек. Влеговме во третата деценија од 21 век, кога претпоставував дека медицината е на напредно ниво и бргу ќе реагира на ситуацијата, но… Сепак, да гледаме на светлата страна од работите, како што не’ советуваа на времето Монтипајтоновците.
Осмата книга во едицијата „Поеза“ на ИЛИ-ИЛИ му припадна на новиот поетски ракопис на Цветанка Колева со интригантен наслов „Ти, моја, безмилосна една!“. Во предговорот на збирката, авторката пишува: „Помеѓу овие страници има преживеани записи од осум зими и деветта пролет. Три жени: Снежана Стојчевска, Љупка Антеска и Габриела Стојаноска-Станоеска, го поттикнаа во мене создавањето на „Ти, моја, безмилосна една!“ на суптилен, пријателски, женски начин. Им благодарам“.
Многу светски метрополи во изминатите век и кусур од филмската историја им беа директна муза на филмските автори за снимање на нивните целовечерни остварувања. Француската престолнина се наоѓа на врвот меѓу посакуваните филмски сценографии, особено во последната декадаа, па оттаму одлуката за осврт кон овој филмски „феномен“ 
Читај повеќе
Со нејзината близина, атрактивност и неверојатна сугестибилност, мегалитската опсерваторија „Кокино“, која се наоѓа во атарот на општината Старо Нагоричане, од Скопје е оддалечена 75 километри, а од Куманово само 35 километри, и претставува прекрасна локација за еднодневен излет. Едноставно, вртите лево после „згаснатиот вулкан“ и возите уште 20-тина минути по фин асфалтиран пат, на кој од двете страни природата го дала најдоброто од себе.
Спортски драми на целулоидната лента
На секои четири години месеците јуни и јули се резервирани за „најважната споредна работа на светот“ благодарение на фудбалскиот циркус кој привлекува многу гледачи од сите возрасти. Годинава на ред беше Европското фудбалско првенство, кое, за жал, се одложи за следната, 2021 година. Истата констатација важи и за Олимписките игри – Токио, и покрај цврстиот став дека ќе има игри во 2020 година, сепак, потклекна под притисокот. Овој текст ја истражува врската помеѓу „филмот и спортот“, потсетувајќи се на најдобрите остварувања во кои на главните херои од големото платно љубовта кон спортската игра им значи сè. И, резултатот е фантастичен, бидејќи сигурно со задоволство и низ насмевка ќе се сетите на најголемиот дел од насловите, што, покрај спортската драма, неретко се одраз и на политичките и општествените промени на времето во кое се одвиваат
Како кога заспиваш дете: се обидуваш да се извлечеш тивко и бесшумно од постелата, да се искрадеш на прсти и да излезеш од собата без да го разбудиш. Tоа, сепак, се буди, го забележува твоето ситно предавство и со плачлива наредба те повикува назад во креветот. Немаш избор и се враќаш, со лутина што не ја покажуваш поради плановите што се одложуваат на неодредено, сè додека малечкото не го обземе малку поцврст сон. Но, истовремено, чувствуваш некаква благост и топлина слушајќи го рамномерното, сега веќе поспокојно дишење на детето што не дозволува да биде напуштено, барем додека е будно. На речиси ист или сличен начин, некои луѓе никогаш не си заминуваат од Скопје.
Читај повеќе
Има една песна од Електрични оргазам, која оди вака: „Црни континент јако ме привлачи, Каиро-Алжир-Адис-Абеба, још увек хоќу да идем у Мароко, у Сахари има пуно песка (рефрен) А-а-а, Африка, А-а-а, Африка-а-а“… и така натаму, кратка но ефектна песна сместена на легендарниот албум „Лишќе прекрива Лисабон“, кој ми е еден од омилените примероци во домашната ЛП-тека. Гиле и компанија уште на почетокот од 80-те пееја за желбата да тркнат до Црниот континент, и знам зошто. Стариот пес Вилијам Бароуз уште во 50-те и 60-те пишуваше за евтините „слатки“ нешта во мароканската Интерзона на Тангир, но ете, „београдските“ момци морале да спомнат уште пар работи во песната за да ги скријат вистинските намери 😊
„Некои лица, некои предмети, некои предели се јавуваат во сеќавањето како светли траги во примракот за да не’ потсетуваат на времето фатено во мрежата на старите улици, исчезнати меѓу новите бетонски блокови на сегашноста. Со глув ѕвон одѕвонуваат старите имиња, исчезнуваат тие заедно со старите предели. И само сеќавањето понекогаш ги спасува од суровоста на заборавот, за да ни се вратат несмело, небаре се сеништа што тешко ја поднесуваат дневната светлина. Па така, старите предели се губат полека и засекогаш, заедно со старите имиња. Потонуваат тие во длабините на заборавот и во вировите на секојдневноста, како бродови со драгоцен товар што залудно го очекуваат случајот да ги отпрета од немирното дно на водата“.
„Смоква“ е досега најкомплексниот и најзрел роман на Војновиќ, значително поинтимен, фокусиран на судбината на три генерации од едно семејство, битно обележан со некогашната заедничка држава и со нејзиниот распад. Како и сите претходни романи, така и овој ги надминува границите на матичната словенечка книжевност, првенствено поради темите со кои се занимава, поради јазикот со кој се служи и поради сместеноста на фабулата, но и поради преокупацијата со прашањето на идентитетот и на неговото создавање.
Секако дека најдобар начин за запознавање одблизу на Надреализмот е посетата на „Театарот-музеј Дали“ во Фигуерес, Каталонија, меката за љубителите на откачената уметност на големиот Салвадор, но и неговата париска приказна не е за потценување. Иако скриен во пазувите на Монмартр, музејот „Espace Dali“ претставува врвно доживување за секој посетител, затоа што на едно место може да се видат дури 300 експонати од овој славен уметник, еден од најпознатите во минатиот, 20-ти век.
