Вообичаената практика на Џим Џармуш во неговата филмска кариера е да снима филмови со пауза од три до четири години. Откако во претходните две децении докажа дека е автентичен автор пар-екселанс, тој најавува дека следните години ќе снима многу повеќе наслови и многу побргу од вообичаеното. Сите ние искрено се надеваме на тоа, а „Скршени цвеќиња“ е само едно мало навестување на таквата намера и концепција.

Со маркетиншкиот потег на продуцентите на „Матрикс“ третото и последно продолжение истовремено да го прикажат во стотици градови ширум светот, вклучувајќи го и Скопје, глобализацијата не само што зема се’ поголем замав и ја разработува машинеријата, туку се обидува и да ни го наметне својот ритам на егзистирање. Но, по гледањето на филмот, сепак сфаќаме дека трилогијата во филмската терминологија означува заокружување на успешниот почеток, а останатото понатаму е само машина за правење на пари, матрица многу пати апсолвирана досега.

Легендарниот комичар Џери Луис веќе десетина години има свој достоен наследник во Канаѓанецот Џим Кери. По толку многу гримаси и успеси, почнувајќи од 1994 со „Глупавиот и поглупавиот“ и „Ејс Вентура – детективот за миленичиња“, тешко дека титулата на Кери како најпопуларен комичар на светот ќе биде загрозена од некого во догледно време. По излетите во неколку „сериозни“ улоги во филмови како „Шоуто на Труман“ (1998) и „Човек на месечината“ (1999), комичарот повторно соработува со режисерот Том Шедијак, со кого го снимија мега-успешниот „Лажго, лажго“ пред шест години. Иако приказната за бескрупулозниот адвокат кој одеднаш „се разболува“ од зборување на вистината изгледаше поразиграно и покомпактно, и нивното ново чедо, „Семоќниот Брус“, е комедија која наиде на одлични критики и реакции, и дефинитивно е еден од најкоментираните и најгледаните филмови во годинава што изминува.

Вклучувајќи го и последниот филм на режисерот Дејвид Твој, „Под површината“, во последниве три години Холивуд не’ опседна со исто толку, помалку или повеќе, успешни „подводни“ филмови. Се’ започна со раскошната екранизација на класичната приказна на Жил Верн за капетан Немо и неговиот Наутилус во далечната 1954 година, прекрасната Дизни продукција „20 илјади милји под морето“, за да продолжи со „Подморница“ (1981) на Германецот Волфганг Петерсен, во кој се прикажува тешкиот живот на германската посада во Втората светска војна, зачинета со црн хумор и фантастична музика, како и со „Црвениот октомври“ девет години подоцна, првиот од серијата филмови според романите на Том Кленси за херојот Џек Рајан (Алек Болдвин).

Дваесет години по трејдмарк улогата во „Блејдранер“, актерот Харисон Форд повторно се враќа на големото платно во улога на полицаец, но не како истребувач на роботи, туку како холивудски џандар кој треба да ги разреши убиствата во овој, за многу загубени души, град на соништата. Но одговорот на загатката лежи во тоа што Гавилан, ликот што тој го толкува, е вистинска иронија на сето она што во сите години наназад претставуваше Декард за голем број на фанови. Тој е едноставен „холивудски“ полицаец со три разводи зад себе, со куп долгови врз грбот, обидувајќи се сето тоа да го надополни со работа во областа на недвижностите. Но и таму не му оди баш сјајно. Ова го потврдува одличниот потег на Форд кога ја прифатил оваа улога, бидејќи зборува за неговиот либерален став кон филмскиот занает, бидејќи не секој актер би прифатил да се иронизира самиот себе.

Во последниве години јавна тајна во круговите на холивудската високобуџетна продукција е дека одамна не се појавило некое добро сценарио кое ќе ја воодушеви широката публика, дури и онаа со порафиниран вкус. Затоа, по линија на помал отпор, се’ поголем е бројот на филмови кои се или римејк на некој славен наслов од минатото, или, според новиот тренд, проекти кои биле успешни телевизиски серии. Токму од тој фолдер е извлечен и „Чарлиевите ангели“, чиј прв целовечерен дел се појави пред три години, за продолжението, по некој логичен след на настаните, да го добие ова лето.

Дури и на Мартин Скорсезе, режисер со силен бекграунд, му требаа 25 години за да го развие сценариото, да ги убеди продуцентите и да го сними филмот „Бандите на Њујорк“ според истоимената книга на Херберт Ешбери од 1927 година. Филмот е е епско дело какво што режисерот не снимил од „Години на невиност“ (1993). Токму затоа фановите на овој филмаџија ќе уживаат во новиот филм бидејќи ги содржи сите елементи што тој милуваше да ги употреби во „Добри момци“, „Таксист“ и „Њујорк, Њујорк“.

По неколкугодишна макотрпна работа на проектот, конечно пристигна и третото продолжение на „Терминатор“. Филмот треба да ни ја разјасни нашата (читај: човечката) судбина во иднината. Со првите два филма, сценаристот и режисер Џејмс Камерон не само што го редефинираше акциониот жанр, туку постави и нови правила на игра кои од неговото чедо создадоа култ и милиони приврзаници на фантастичната приказна. По 20 години, можеби поради фактот што се’ уште го оспеднуваат духовите од потонатиот Титаник, Камерон отстапи простор за нова екипа на луѓе кои ќе ја продолжат сагата. За негова голема радост, тие ја искористија шансата.

„Прстенот“ на Гор Вербински е вистинска провокација за сите љубители не само на психолошкиот трилер и хорор жанрот, туку воопшто, за сите филмофили, повторно да седнат во затемнетата кино сала и конечно, после подолго време, да почувствуваат замрзнување на крвта во вените од уверливоста на она што го гледаат на платното. Доколку високото ниво на адреналин е еден од реперите за тотално уживање во едно филмско дело, тогаш овој филм дефинитивно ви го нуди тоа без срам и предрасуди.