Во последниве години јавна тајна во круговите на холивудската високобуџетна продукција е дека одамна не се појавило некое добро сценарио кое ќе ја воодушеви широката публика, дури и онаа со порафиниран вкус. Затоа, по линија на помал отпор, се’ поголем е бројот на филмови кои се или римејк на некој славен наслов од минатото, или, според новиот тренд, проекти кои биле успешни телевизиски серии. Токму од тој фолдер е извлечен и „Чарлиевите ангели“, чиј прв целовечерен дел се појави пред три години, за продолжението, по некој логичен след на настаните, да го добие ова лето.

Дури и на Мартин Скорсезе, режисер со силен бекграунд, му требаа 25 години за да го развие сценариото, да ги убеди продуцентите и да го сними филмот „Бандите на Њујорк“ според истоимената книга на Херберт Ешбери од 1927 година. Филмот е е епско дело какво што режисерот не снимил од „Години на невиност“ (1993). Токму затоа фановите на овој филмаџија ќе уживаат во новиот филм бидејќи ги содржи сите елементи што тој милуваше да ги употреби во „Добри момци“, „Таксист“ и „Њујорк, Њујорк“.

По неколкугодишна макотрпна работа на проектот, конечно пристигна и третото продолжение на „Терминатор“. Филмот треба да ни ја разјасни нашата (читај: човечката) судбина во иднината. Со првите два филма, сценаристот и режисер Џејмс Камерон не само што го редефинираше акциониот жанр, туку постави и нови правила на игра кои од неговото чедо создадоа култ и милиони приврзаници на фантастичната приказна. По 20 години, можеби поради фактот што се’ уште го оспеднуваат духовите од потонатиот Титаник, Камерон отстапи простор за нова екипа на луѓе кои ќе ја продолжат сагата. За негова голема радост, тие ја искористија шансата.

„Прстенот“ на Гор Вербински е вистинска провокација за сите љубители не само на психолошкиот трилер и хорор жанрот, туку воопшто, за сите филмофили, повторно да седнат во затемнетата кино сала и конечно, после подолго време, да почувствуваат замрзнување на крвта во вените од уверливоста на она што го гледаат на платното. Доколку високото ниво на адреналин е еден од реперите за тотално уживање во едно филмско дело, тогаш овој филм дефинитивно ви го нуди тоа без срам и предрасуди.

Во време кога во филмската индустрија во САД владее непишаното правило низ сите филмови кои обработуваат воен конфликт, актуелен или минат, да провејува патриотска нота, режисерот Филип Нојс, со австралиско-американски пари, го сними „Тивкиот Американец“, проект во кој баш и не се запазуваат наметнатите морални и етички кодекси. Токму затоа овој филм имаше бројни проблеми со дистрибуцијата, бидејќи во себе ја носи анти-воената порака, надополнета со острата радикално-социјална критика. Ваквиот потег се должи на самосвесноста и храброста на учесниците во проектот, а ако се погледне и подлабоко, можеби претставува параван за нешто поинакво за кое и самите тие не биле свесни, бидејќи секоја анти-реклама е всушност – добра реклама.

Во розово обоениот милитаристички свет на филмот „Солзи на Богот на сонцето“, каде светот претставува комплексно глобално село, приказната се одвива во африканските шуми чиј старомоден трибализам се’ уште изгледа егзотично и привлечно, најмногу поради неговата (условна) нецивилизираност. Ако режисерот Оливер Стоун во филмот „Црниот сокол е срушен“ ни ја пренесе бескомпромисната граѓанска војна во Сомалија, а Дејвид Расел во „Трите крала“ ни го покажа двојниот стандард на Бушовата администрација во Заливската војна во Ирак на почетокот од 90-те години, Антоан Фукуа во овој филм ги поддржува актуелните „хуманитарни интервенции“ на Буш помладиот, но не одговара ниту на основното прашање: Со кого тие, всушност, се борат? Сценаристите Патрик Чирило и Алекс Ласкер конфликтот го сместиле во Нигерија, во која нафтата никогаш не била приоритетна за американската политика, но се работи за држава во Африка за која најголемиот дел од американската публика не знае каде се наоѓа, и во која, стандардно, владее безредието на црномурните варвари, а причините за интервенција се добро симулирани.

„Матрикс 2“ е сензација, не логика – им го препорачувам само на ескапистите. Тој го има истиот проблем како и вториот дел на „Господарот на прстените“ – се наоѓа на средина од трилогијата

Конечно, по долгогодишното режирање на филмови со сериозни, ангажирани и политички коректни теми, Спилберг си даде оддишка и сними релаксирачки и забавен филм. Во „Фати ме ако можеш“ нема ајкули, вонземјани, афро-американски робови, диносауруси, ниту пак луди типови, туку нормални луѓе, чија животна приказна е одлична подлога за еден интересен и гледлив филм. По СФ-експериментите во последниве две години, „Вештачка интелигенција“ и „Малцински извештај“, комерцијално најуспешниот холивудски режисер ни сервира американска мејнстрим „филгуд“ приказна базирана според вистинит настан, која филмските аналитичари ја поврзуваат со неговата вистинска животна приказна од детството, кога Спилберг, длабоко разочаран од разводот на неговите родители, задоволството го пронаоѓа во темните кино-сали, кадешто ги голта филмовите на Џон Форд.