Основното прашање кое веројатно многумина си го поставија кога слушнаа за снимањето на филм во кој се разголува животната приказна на еден кечер, беше: „Зарем некој може да сними квалитетен филм за оние „лажни шоумени“ кои само скокаат во и надвор од рингот, глумејќи лудило?“ Но кога се дозна дека зад проектот стои култниот Дарен Аронофски, работите се избистрија. „Кечерот“ уште при премиерниот настап го доби „Златниот лав “ во Венеција, а номинациите за Оскар потоа беа неминовност.

Конечно, се случи и тој величествен момент: по „Жега“ на Мајкл Мен, требаше да поминат 13 години за фантастичните Роберт де Ниро и Ал Пачино да сфатат дека мора да снимат уште еден заеднички филм. Резултатот се вика „Праведно убиство“ и е генијален!

Режисерот кој на најдобар можен начин ја интернационализира кинеско-тајванската кинематографија, Анг Ли, со филмот „Страст, внимание“ како да ја сними својата верзија на „Казабланка“, притоа постигнувајќи полн погодок. По прекрасните остварувања од 90-те години, меѓу кои се издвојуваат наградуваниот „Свадбена прослава“ и забавниот „Јади-пиј, маж-жена“, и по поставувањето на основите на новиот жанр, во кој главните протагонисти покрај тоа што одлично ги практикуваат боречките вештини, без проблеми и летаат („Притаен тигар, скриен змеј“), Ли замина на печалба во Холивуд, кадешто по неколку (условно) промашувања, ги чепна срцата на многумина со хомодрамата „Скршенгрб планина“, која му го донесе Оскарот. И кога еден автор толку бргу ќе стигне до врвот, веројатно му треба мала оддишка, што на некој начин и претставува актуелниот филм „Страст, внимание“, со сета негова романтичност и грандиозна раскошност.

Најголема заслуга за повторното актуелизирање на документарниот жанр на големото платно дефинитивно му припаѓа на режисерот Мајкл Мур, зад чии култни наслови „Куглање за Колумбина“ и „Фаренхајт 9/11“, иако несомнено се крие машинеријата на Демократите, сепак, тие се едно отворено четиво/критика на современите стравови и недостатоци во американското општество. По неговите социјално ангажирани ремек-дела стана многу популарно да се сними документарен филм кој ќе го привлече вниманието на кино-публиката ширум светот, тренд кој зема голем залет. Годинава еден од најинтересните вакви проекти е доку-драмата „Човек на жица“ на режисерот Џејмс Марш, филм кој светската премиера ја доживеа на Санденс, кадешто и жирито и публиката едногласно му ја доделија наградата за најдобар документарен филм.

Џенифер Чејмберс Линч, ќерка на најавтентичниот американски режисер Дејвид Линч, по 15-годишна пауза и’ се врати на својата стара љубов – професијата режисер, снимајќи го филмот „Надзор“ како нејзино второ долгометражно остварување. Откако доживеа голем успех како автор на бестселерот „Тајниот дневник на Лора Палмер“, четиво кое излезе за време на „Твин Пикс“ еуфоријата, таа се обиде и како режисер, снимајќи го контроверзниот првенец „Заробената Хелена“ (1993), во кој како опсесивни љубовници брилјира актерскиот пар Џулијан Сендс и Шерилин Фен. Но автомобилската несреќа и операцијата на ‘рбетот си го направија своето, па Џ.Ч. Линч остана во филмските води пред се’ како извршен продуцент на незабележливи остварувања, по што, конечно, седна на режисерското столче кое дефинитивно носи многу поголем креативен адреналин.

Откако славниот Индијана Џонс исчезна од филмското платно во 1989 година, неколку генерации љубители на филмот беа бомбардирани со тривилјални остварувања како неквалитетни копии на приказната за истражувачот на загубените светови, меѓу кои беа насловите како „Национално богатство“, „Сахара“, па и „Кодот на да Винчи“. По 19-годишна пауза стариот шегаџија повторно не’ втурнува во авантура по која бргу сфаќате дека љубовта на прв поглед кон овој филмски лик никогаш не исчезнала. Канскиот фестивал беше темпиран тајминг за светска промоција на долго најавуваниот четврти дел, а пропагандната машинерија на Џорџ Лукас, кој фигурира како продуцент и косценарист, со истовремена пост-фестивалска кино-премиера во стотици земји низ светот, меѓу кои и нашата, си ја постигна својата цел.

На последното издание на фестивалот „Браќа Манаки“, еден од угледните гости во Битола беше и познатиот холивудски продуцент Бранко Лустиг. Хрватот со американски пасош се прослави по соработката со Стивен Спилберг на „Шиндлеровата листа“, по што следеа неколку интересни проекти, од кои најдобро помина „Гладијатор“ на Ридли Скот. Соработката со режисерот продолжи и во следните неколку остварувања, и токму затоа Лустиг беше најповикан да каже збор-два за човекот зад култниот филм „Блејдранер“. Почитувајќи го нивното големо пријателство, продуцентот, крајно искрено, го опиша Скот како еден од оние филмаџии кои во секој момент сакаат да бидат во центарот на вниманието имајќи мегапроект во ракавот, бидејќи паузата од еден до друг негов успешен филм знае да биде прилично голема. Токму затоа Скот сака до крајот на кариерата постојано да биде зафатен со снимање на филмови за кои публиката ќе зборува. Во последниве месеци еден од тие наслови е „Американски гангстер“, блокбастер кој на едно место собра ѕвездена актерска екипа, со очигледна нагласеност на повторната соработка на режисерот со Расел Кроу по „Гладијатор“, како и со Дензел Вашингтон по филмот „Дежа ви“.

И по триесет и две години од неговиот првенец, со новото остварување „Источни ветувања“, канадскиот режисер Дејвид Кроненберг докажа дека се’ уште ја поседува моќта да ги изненади и предизвика вљубениците во седмата уметност

Филмската ревија насловена „Американската литература на филм“ во текот на декември привлече голем број љубители на седмата уметност во Кинотеката на Македонија. Токму во овие моменти, пак, еден од највпечатливите наслови во светските кино-храмови е адаптацијата на славниот роман „Љубов во време на колера“ на Јужноамериканецот Габриел Гарсија Маркес, кој на култниот писател му ја донесе Нобеловата награда за литература во 1985 година. Безвременската љубовна приказна на едно место собра интернационален ол-стар кастинг, предводен од шпанскиот актер Хавиер Бардем, придружен од младите сили Џована Мецоџорно и Лора Харинг, а заокружен со искусниот Бенџамин Брат.