„Има една вредна група на уметници во Струмица кои гравитираат околу ликовната уметност, книжевноста, театарот, филмот, музиката… и постојано создаваат нови перспективи преку настаните, изданијата, претставите… на тој начин одржувајќи го здрав духот на градот. Имам неверојатна среќа што моите книги и текстови им се допаѓаат. Во среда, на 17 септември, ќе се обидеме да направиме синергија меѓу присутното и возможното, создавајќи убав темел за понатамошни дружби и соработки“.

Ова беше најавата за настанот „Портрет на Игор Анѓелков“ во организација на „Здружението за култура – Транзен“, а во продолжение одиме со пост фестум доживувањата од Југот 😉

Кон романот „Ветрилиште“ од Игор Анѓелков

пишува: Ана Витанова-Рингачева

„Ако Ван Гог не продал ни пет слики, ако не се знае Моцартовиот гроб, ако Хомер пеел за смртта на Хектор за еден пехар вино, кој е тој човек што би можел да каже за себе дека заслужил некоја награда и кој би смеел да ликува поради неа?“ (М. Маџунков)

Во светот на уметниците постои еден парадокс. Тие си пречат еден на друг. Тие се закана еден за друг. Уметноста е заедничкиот дом за сите. Општеството со вискоизградена самосвест за важноста на културата, го чува тој дом, го реставрира и ги заменува расипаните светилки, за да не остане во мрак и незабележан за минувачите. Но и мета за ограбувачите. Земајќи го в раце „Ветрилиште“, најновиот роман на Игор Анѓелков, на корицата забележав светилник. Од асоцијациите што надоаѓаа, првата беше за светилникот како најосамената градба поставена на стрмна карпа, високо над морето. Силно удиран од ветровите таму горе, не престанува да им биде патоказ на бродовите и нивните патници. Оттаму погледот има далечен досег.

Буричкајќи низ домашната библиотека, деновиве пронајдов три драгоцености. Имено, за првите три прозни изданија, практикував секој читател, освен приказните, да добие и нешто плус.

На „Репер“ излезе една продлабочена анализа за романот „Ветрилиште“ низ референтни теориски согледувања, со отворен поглед и нови прозорци за понатамошно толкување заради слоевитоста на самиот текст, како што нагласува авторот.

Круг

Драги читатели, со радост Ве информирам дека утре од печат ќе излезе една многу драга книга, специјално издание во кое ги реобјавувам моите први три дела: збирката раскази „Кротки приказни“ (2006) и романите „Крај-пат“ (2010) и „Фото синтеза“ (2013). Овој несекојдневен издавачки потег се обидувам да го разјаснам во поговорот од книгата, кој во продолжение можете да го прочитате во целост 😉

Марија Бежановска е новинарка и преведувачка која со години наназад ги преведува делата на македонските и балканските автори на француски јазик за тамошните водечки издавачки куќи. По објавувањето на „Ветрилиште“ ме контактираше, и по читањето на книгата добив позитивни реакции од неа. Вчера на нејзината страница постираше извадок од романот, чиј наслов на француски звучи многу убаво: „Au gre du vent“. Еден збор разделен на четири.

Гостувањето во синоќешната емисија „Наш подиум“ на националната телевизија ми покажа дека сум од национално значење… Се разбира, мала шега не е на одмет Всушност, ми докажа дека ако новинарката е подготвена и ако ги поставува вистинските прашања, како што, за жал, ретко се случува, тогаш разговорот може да биде многу квалитетен, нешто што како содржина фали на домашните ТВ канали. Затоа и’ благодарам на иницијативата и на поканата на Јаглика Петковска со која прв пат се запознавме, и и’ посакувам да продолжи со работата во вистинската насока.

Денес од печат излегува „Филмско око“, четвртата книга со филмска есеистика. Во продолжение е комплетниот предговор во кој се обидувам да ги лоцирам причините за излегувањето на уште едно дело од областа на публицистиката 😉

„Минатата, 2024 година, на мојот педесетти роденден, што претставува една фина, заокружена бројка, прославив уште неколку убави јубилеи поврзани со моето творештво: десеттата издадена книга, романот „Ветрилиште“, кој воедно е мој петти објавен роман, и точно осумнаесет години по првата книга, збирката раскази „Кротки приказни“, со што влегов во „книжевно полнолетството“. Оваа година, пак, се навршуваат десет години од објавувањето на првата книга со филмска есеистика „Филм.мкд“, издадена една година по завршувањето на
ангажманот со филмскиот магазин „Филмополис“. Тоа неоспорно значи дека повторно е време за славење, овој пат низ призмата на седмата уметност!