Изминативе неколку филмски сезони повеќе од успешна се покажа формулата за екранизирање на популарни литерарни серијали, кои се темпира да се појават пред или по Новогодишните и Божиќните празници. Трилогијата „Господар на прстените“ и серијалот “Хари Потер“ го наметнаа овој ритам, кој неминовно мораше да продолжи со зачнување на ново повеќеделно „филмско чудовиште“.

Вообичаено римејкот на еден класик никогаш не може да ги достигне неговите високо поставени естетски и кинематографски вредности, особено ако се работи за филм од далечната 1933 година, периодот на Големата депресија, и преминот на немиот кон звучниот филм. Како аргумент само би го спомнал фијаското на Гас ван Сент со римејот на „Психо“ на Алфред Хичкок од 1998 година. Башка фактот што на публиката одамна и’ здодеаја приказните за големите мајмуни, како новите верзии на „Годзила“ и „Моќниот Џо Јанг“, вклучувајќи го тука и првиот римејк на „Кинг Конг“ од не толку далечната 1976 година, кој во најмала рака беше исмеан.

Пред неколку години вистинско изненадување на доделувањето на Оскарите беше номинацијата на Кејша Кесл-Хјуз за нејзината улога во филмот „Whale rider“, во режија на малку познатата Ники Каро. По неколкуте награди за истиот филм на филмските фестивали ширум светот во 2003 година, Каро мудро ја чекаше својата шанса. Ваквиот развој на настаните и’ помогна да биде една од најбараните режисерки од страна на холивудските студија. Можноста се појави прилично брзо и носи наслов „North country“.

Со самото споменување на некој од насловите на филмовите на канадскиот режисер, ми се заврнува крвта во вените. Многупати досега, почнувајќи од видео-еуфоријата во нашата држава, кога под дрво и под камен се бараа определени филмски наслови, па се’ до денес, кога многу повеќе ни се достапни филмовите во било кој формат, неретко сум се нашол во ситуација да трагам по неговите маестрални остварувања се’ додека не ги собрав во целост. Затоа, неговиот нов филмски излет во непознатото, кој својата премиера ја доживеа на годинашниот филмски фестивал во Кан, го очекував со нетрпение.

„Лошото“, но ултрапродуктивно „дете“ на Холивуд, режисерот Тим Бартон, и понатаму не мирува. По прекрасниот филм „Голема риба“ (2003) и фантастичниот римејк на култниот детски филм од 70-те, „Чарли и фабриката за чоколади“ од оваа година, тој и’ врти на својата стара љубов, стоп-анимацијата. Неговиот херој меѓу актерите, Џони Деп, со кого активната соработка ја започна уште пд почетокот на 90-те во „Едвард Клешторакиот“, за новиот проект изјави: „За време на снимањето на „Чарли“, една вечер Тим се појави во мојата соба во која беа собрани и другите актери, ни ги објасни приказната и ликовите во „Невстатата“ и ни предложи да си поиграме со гласовите на истите. Таа вечер тоа го сторивме на зафрканција, но веќе утредента тој, на дел од нас, ни ги додели новите улоги. Зачудувачки“.

Американскиот независен филм отсекогаш бил посилен од европските остварувања од слична провиниенција. Со необично третирање на навидум обичните животни приказни, американските независни режисери со години наназад тешко работат за да ги задржат своите фанови кои, вообичаено, ваквите филмови ги гледаат во малите арт-кина низ САД. Изненадувањето оваа година од овој вид на продукција е филмот „Јас и ти и сите што ги знаеме“ на авторката Миранда Џулај, добитник на специјалната награда на жирито на Санденс фестивалот, како и на канската награда за најдобро дебитантско остварување.

Маестралната визуелна урбана бајка „Град на гревот“ на холивудскиот вундеркинд Роберт Родригез и одличната улога на Мики Рурк беа причина малку да се навратиме на сјајните моменти од кариерата на славниот боксер-актер.