Во Холивуд ништо ново: приказната со масовните стрип-екранизации продолжува како резултат од недостигот на добри сценарија и издржани стории. Овој пат сме сведоци на една малку поинаква приказна која претставува одлична идеја, но само во рамките на стрипот, а не и на големото платно. Токму затоа во првиот дел од текстот поголем простор ќе му отстапиме на Алан Мур, човекот чие стрип-сценарио излуде многумина, и заедно со цртежите на неговиот соработник и пријател Кевин О’Нил, ги принудија филмските продуценти да водат борба помеѓу себе околу прашањето кој побргу ќе го купи тоа „шарено“ парче хартија за да го пренесе на сребреното платно.

Уште од своето прво појавување во трафиките, стриповите претставуваат алегорија на реалниот живот. Во почетокот луѓето се срамеле да кажат дека читаат стрипови, но во последниве декади, откако некои познати интелектуални имиња ги прогласија за легитимна литерарна форма, одеднаш тие станаа „ин“. А стана „ин“ и да се снимаат филмови според нив, бидејќи и двата медиума имаат безброј допирни точки.