Додека Џони Кеш се’ уште беше жив, во Холивуд се појави сценарио за животот и кариерата на големиот кантри музичар. Но дури четири големи студија го одбија овој проект, без никакви цврсти аргументи. Откако Кеш почина во 2003-та, овој ракопис стана суво злато и беше само прашање на време кога ќе се реализира.

Изминативе неколку филмски сезони повеќе од успешна се покажа формулата за екранизирање на популарни литерарни серијали, кои се темпира да се појават пред или по Новогодишните и Божиќните празници. Трилогијата „Господар на прстените“ и серијалот “Хари Потер“ го наметнаа овој ритам, кој неминовно мораше да продолжи со зачнување на ново повеќеделно „филмско чудовиште“.

Вообичаено римејкот на еден класик никогаш не може да ги достигне неговите високо поставени естетски и кинематографски вредности, особено ако се работи за филм од далечната 1933 година, периодот на Големата депресија, и преминот на немиот кон звучниот филм. Како аргумент само би го спомнал фијаското на Гас ван Сент со римејот на „Психо“ на Алфред Хичкок од 1998 година. Башка фактот што на публиката одамна и’ здодеаја приказните за големите мајмуни, како новите верзии на „Годзила“ и „Моќниот Џо Јанг“, вклучувајќи го тука и првиот римејк на „Кинг Конг“ од не толку далечната 1976 година, кој во најмала рака беше исмеан.

Пред неколку години вистинско изненадување на доделувањето на Оскарите беше номинацијата на Кејша Кесл-Хјуз за нејзината улога во филмот „Whale rider“, во режија на малку познатата Ники Каро. По неколкуте награди за истиот филм на филмските фестивали ширум светот во 2003 година, Каро мудро ја чекаше својата шанса. Ваквиот развој на настаните и’ помогна да биде една од најбараните режисерки од страна на холивудските студија. Можноста се појави прилично брзо и носи наслов „North country“.