Она што на 11 септември му се случи на Њујорк, главниот град на светот, можеби ќе се одразни на убавината на неговиот изглед, но секако не и врз неговиот дух. Во овој серијал осврт кон луѓето кои, живеејќи и инпспирирајќи се во/од овој град, создадоа цела енциклопедија од фантастична музика, чие влијание го чувствуваме и денес.
Какви филмови гледаме во нашите кина? Какви филмови се гледале во нашите кина? Цензурирани или не? Се грижи ли некој за експлицитните сцени на секс и насилство? Го почитува ли некој кодексот на слобода на изразување на режисерот? За кого гласате: Сител или Амазон? Сите овие прашања се ирелевантни во земја кадешто кината се на работ на егзистенцијата (со чест на пар исклучоци), а телевизиите го прикажуваат „Лошиот поручник“ на Ферара во четири попладне. Затоа, дами и господа, ви го претставуваме Британскиот совет за филмска класификација (БСФК), кој се грижи за своите граѓани
„Базична работа при манипулацијата со реалноста е манипулацијата со зборовите. Ако можеш да го исконтролираш значењето на зборовите, тогаш можеш да ги контролираш и луѓето кои мораат да ги користат тие зборови“
Биографските филмови секогаш ја наметнувале дилемата дали да се прикаже само најзначајниот и најплодниот период од животот на субјектот, или приказната да го опфати неговото/нејзиното бивствување од раѓањето па се’ до смртта. Првата варијанта, според која се снимени поголемиот дел од филмовите во овој жанр, уште не почетокот игра на картата на екстравагантност и глорификација на личноста, а втората отвора можност за влез на психоанализата во приказната, транспонирајќи ги детските фрустрации и трауми како единствена причина и последица врз подоцнежниот креативен период од животот на субјектот.
Директно од Нотингем, Англија, веќе десет години ни доаѓаат прекрасни смирувачки тонови преполни со артизам, меланхолија, драма, страст, софистицираност… Ваквиот спој на убавото со мистичното длабоко не’ убедува дека Ник Кејв, Таксидомун, Велвет андерграунд, Нил Јанг и Џој дивижн се патници чија крајна дестинација завршува во пазувите на Тиндерстикс.
Девет години по неговото маестрално остварување „Љубовниците од Понт-Неф“, францускиот контраверзен филмски естетичар Лео Каракс го сними „Пола ИКС“, според романот на Херман Мелвил, Pierre or The Ambiguilties. По три филма базирани врз оригинален материјал, режисерот се одлучи да загребе под површината на литературата, односно да го адаптира романот кој длабоко го одбележал неговиот адолесцентски период од животот. Меѓутоа, врската која ги одбележува сите негови досегашни остварувања, од „Boy meets Girl“ (1983), преку „Bad Blood“ па се’ до споменатиот „The Lovers…“ (1991), вклучувајќи го и актуелниот наслов, е темата која датира уште од антиката – инцестуозната љубов, или поблаго кажано, љубовта меѓу братот и „можната“ сестра.
Ова парче 54-минутна музика за филмот „Ханибал“ на Ридли Скот го потпиша еден од најпочитуваните композитори во филмската индустрија, Германецот Ханс Цимер. Неговата епопеја започна во средината на 80-те, кога заедно со Дејвид Брн и Ричи Сакамото ја направи музиката за култниот филм „Последниот кинески цар“ на Бернардо Бертолучи, која им донесе и неколку награди, но се чини дека почетоците на компонирање на музика за филм истовремено беа и достигнување на врвот на креативноста за Цимер, па останатите саундтраци беа само повторување на добро познатата формула (Црн дожд, Дождливиот човек, Возејќи ја г-ца Дејзи…).
Филмскиот бисер од последнава година, „Притаен тигар, скриен змеј“ на Анг Ли е звучно надополнет со уште еден музички бисер, саундтракот за филмот, кој содржи 15 теми компонирани од Тан Дан. Режисерот Ли кој има сериозен холивудски бекграунд („Sense and sensibility“, „The Ice storm“) сними приказна која претставува хибрид на тајванската и кинеската култура напишана на мандарински јазик, а Тан Дан, фантастично координирано, го надополни делото со звуци што елегантно се надоврзуваат на мултикултурните обрасци и влијанија при создавањето како на филмското, така и на музичкото дело како две засебни, но сепак комплементарни целини.
Новиот бран на иранскиот филм докажува дека, и покрај сите проблеми инспирирани од религијата, културата и општествените процеси, создавањето на вистински уметнички дела е далеку од невозможно
Шпанците го имаат наследено природното право да снимаат филмови за сексуалноста, притоа разголувајќи ги сопствените биполарни фрустрации наметнати од модерното општество. Тоа, особено во 90-те, се покажа како успешна формула во случајот со „розовиот“ Алмодовар, кој привремено ја заврши сопствената приказна во 1999 година со „Палма“ и „Оскар“ во рацете за филмот „Се’ за мојата мајка“. Токму во истата година на Берлиналето беше промовирано и новото остварување на режисерот Мануел Гомез Переира, „Entre las Piernas“.
