Денес од печат излегува новиот роман од Фросина Пармаковска насловен „Се’ уште можам нешто да сторам“. Се работи за 226 издание во едицијата „ПРОаЗА“ на ИЛИ-ИЛИ, каде авторката досега ги издаде и „Вишнова хроника“, „Одбројување“ (Роман на годината 2017) и „На враќање“.
Како 225 издание во едицијата „ПРОаЗА“ на ИЛИ-ИЛИ, утре од печат ќе излезе новиот роман на Сашо Кокаланов насловен „Среќните луѓе не слават родендени“. Ова е негова трета објава во оваа издавачка куќа, по популарните „Ние сме лудаци“ и „Ши“.
Неодамна, како специјално издание, излезе книгата „Идис“ од Робер Бадентер, во одличен превод од француски на македонски јазик на Гзиме Старова. Документаристичката проза е составен дел од издавачката дејност на ИЛИ-ИЛИ и досега може да се пофали со вистински бисери од овој жанр: доволно е да ги споменеме наградуваната „Кон езерото“ на Капка Касабова, или пак „Готленд“ на Мариуш Шчигел. Токму полската книжевност го негува овој израз благодарение на Ришард Капушќински и сите негови наследници кои продолжија ревносно да ја градат оваа литературна приказна. Секако, да не ја заборавиме и врвната белоруска авторка Светлана Алексиевич, чии значајни дела и’ донесоа Нобелова награда за литература.
Денес од печат излезе романот „Идис“ од Робер Бадентер. По „Моите ноќни возови“ на Ерик Фај, ова е уште едно специјално прозно издание на ИЛИ-ИЛИ, и овој пат во превод од француски на македонски јазик на Гзиме Старова.
Кон романот „Мина“; пишува: Павлина Манавска
Со Павлина прв и единствен пат се сретнавме летово во книжарница. Ми кажа дека живее и работи во Германија, и дека ревносно ја следи македонската книжевна сцена. Ми беше драго што во изборот книги беше и мојот актуелен роман. Еве ги нејзините впечатоци по читањето. Сигурен сум дека Мина не била во Келн, но ете, никогаш не вели никогаш 
Особено ме радува секој нов осврт, секое ново „читање“ на романот „Мина“ кое, како што наведува и Умберто Еко, е субјективна прошетка низ наративните шуми на ракописот и една од многуте можни „вистини“. Сашо Огненовски е посветен и вреден чинител на македонската книжевна сцена, кој освен како автор и издавач, низ рецензии активно ги проследува и случувањата на истата таа сцена. Благодарност, Сашо, за одвоеното време и вредниот прочит на романот.
пишува: Максим Ристески
Игор, здраво, како си? Ја прочитав „Мина“, и многу ми се допадна. Настрана од тоа што Мина објективно била изразито колоритна личност (статистички контрастна), ти мајсторски топло ја сугерираш нејзината субјективна особеност за тебе, често новооткриена (во процесот на градење на романот), со сила на откровение што ја пренесуваш и низ симболиките со многу питка асоцијативна, интерактивна моќ.
Пред пар седмици го препрочитав последниот роман на Славко Јаневски, „Депонија“. Долго време ме гледаше од полицата, и јас нему, секако, му фрлав „љубовно-љубопитен“ поглед, особено поради тоа што поминаа повеќе од две декади од неговото објавување и следствено на тоа, од првото читање, па време беше да му се навратам бидејќи сум го подзаборавил. Зошто инаку создаваме домашни библиотеки доколку одвреме-навреме не ги препрочитуваме книгите? Но ете, случајот сакаше „Депонија“ да се реактуелизира не поради тоа што е последниот ракопис на Јаневски додека се’ уште беше меѓу нас, туку поради тековните случувања со нашата метропола, која деновиве се дави во ѓубре, со што уште еднаш се потврди онаа старата дека „животот пишува романи“, односно, дека „книжевноста може да биде стварна, а стварноста да се претвори во книжевност“.
Со големо задоволство го најавувам денешното излегување од печат на романот „Маџун“ од Влада Урошевиќ, како 224 издание во едицијата „ПРОаЗА“ на ИЛИ-ИЛИ. По првото издание на Магор во 2018 година, сметавме дека овој прекрасен роман мора повторно да биде достапен за читателите. Така, по актуелната збирка раскази „Вонземјанки“ која ја објавивме и промовиравме пролетва, имаме уште едно значајно дело на реномираниот македонски писател во популарната едиција „ПРОаЗА“.
Кон романот „Мина“ од Игор Анѓелков; пишува: Тони Ќосев
Во деведесеттите години на минатиот век, на Балканот беснееја страшни војни. Во Белград почна да излегува неделникот „Време“, интелектуален светилник кој фрлаше светлина надалеку во тоа мракобесие. Последна рубрика во весникот беше „Време на уживање“, во која на лирски начин беа опишувани разни предмети, појави и активности кои помагаат за бегство од стварноста, како начин на преживување. Мене најмногу ми се допадна написот за дебелите книги. Читањето како библиотерапија.
