Кон „Зимска коска“ на Дебра Граник
Иако летото е вообичаено време кога во кината царуваат блокбастерите, сепак, кога зад себе имате признание „Победник на фестивалот Санденс“, надежите се движат во зоната на посакуваниот успех кај пошироката публика. Таков е случајот со „Зимска коска“ кој токму во моментов ја маѓепсува публиката со својата заводлива и сурова убавина.
Потрагата по вистинско филмско летно освежување не’ одведе до едно остварување кое ги изгледавме со уживање. Станува збор за документарецот „Американско пиво“ од 2004 година на режисерот Пол Кермизијан, чија концепција е толку едноставна колку самиот наслов на овој интересен филм.
Според политичките аналитичари, по преструктуирањето на силите на светската сцена повторно се создава простор за нова Студена војна, можеби не директно помеѓу Истокот и Западот, но можноста постои, со закана дека ќе се случи најлошото можно сценарио. Поттикната од слични размислувања, авторката Луси Вокер во својот нов доку проект „Одбројување до нула“ истражува колку нуклеарното оружје кое го поседуваат големите светски сили, но и оние не толку моќните, е во сигурни раце.
„На пат кон училиште“ на Озгур Доган и Орхан Ескиној
Првото издание на фестивалот на креативен документарен филм „МакеДокс“ во Скопје повторно го врати во фокусот малку подзаборавениот жанр во нашата кинематографија, толку успешен во минатото. Навистина беше прекрасно да се биде дел од непретенциозната атмосфера во преубавиот Куршумли ан, под отворено небо, што од друга страна, го отвора прашањето за отворање на вистинско и наменско летно кино во метрополата. Но за таа тема во друга прилика, бидејќи во следните редови ќе се обидам да ги пренесам чувствата кои ги предизвика победникот на фестивалот, турскиот документарен филм „На пат кон дома“, кој ја доби наградата „Млад кромид“ за најдобар деби филм од тричленото жири, во кое покрај мојата маленкост тука беа и колегите од Србија и Хрватска. Конкуренцијата беше навистина жестока и изборот ни беше тежок, но по креативната дискусија и аргументие ставени на маса, ова остварување на крајот не’ освои со своето големо срце.
Кон „Кога си необичен: Филм за Дорс“ на Том ди Сило
Употребувајќи ја на почетокот познатата носталгична констатација, „како вчера да беше“ кога во 1991 година се појави филмот „The Doors“ на Оливер Стоун, кој врз нас, средношколците, делуваше хипнотички, разнесувајќи ни го умот без пардон. Распадот на Југославија беше во тек, наоколу – хаос, а од киноплатното врескаше харизматичниот Морисон (одлично одигран од Вал Килмер) кој таму некаде, кон крајот на 60-те, кога мојата генерација се’ уште не беше ниту родена, безрезервно го практикувал светогледот на новото време: „Живеј брзо и умри млад“. Долго време по гледањето на филмот не можевме да се собереме, а магијата продолжуваше во ситните саати низ градските кафулиња, кои го користеа моментот и правеа музички ривајвл токму на Дорси.
Еден од главните настани на годинешното Берлинале беше светската премиера на новиот филм на Мартин Скорсезе, кој по четврти пат соработува со својот помлад пријател Леонардо ди Каприо, и по којзнае кој пат со својата верна монтажерка Телма Шунмејкер. Набргу по фестивалската фама се случи и официјалната кино-премиера на „Остров на проклетите“ насекаде низ светот, вклучувајќи ја и Македонија (кината „Рамстор“).
Секоја година Американската академија за филм и наука милува да создава нови ексклузивитети и куриозитети кои медиумите ќе ги објавуваат во своите секојдневни приказни поврзани со доделувањето на Оскарите. Ниту оваа година не беше исклучок од непишаното правило, па така насловите претежно циркулираа околу тоа дека режисерката Кетрин Бигелоу постигна голема победа над поранешниот сопруг Џејмс Камерон, кој фрли огромни пари за спектаклот „Аватар“, кој на крајот остана со куси ракави, барем што се однесува до главните награди.
Кога еден актер одамна ќе ги достигне личните врвови во професијата, треба мудро да продолжи понатаму. Токму тоа се случува со култниот Роберт де Ниро, кој по неверојатните трансформации во текот на богатата кариера, во новиот милениум како да го најде својот нов начин на филмска возбуда, а тоа е играњето во семејни филмови каде улогата сосема природно кореспондира со неговата возраст. Едно од нив е новото остварување на режисерот Кирк Џонс насловено „Сите се добро“. Иако ова е само трет негов наслов, сепак, токму поради името на де Ниро, но и на останатата квалитетна актерска екипа, филмот заслужува особено внимание.
Следниот понеделник наутро ќе ги дознаеме годинашните добитници на престижниот Оскар. Како што најавивме уште минатата есен, Академијата реши годинава да номинира дури десет остварувања за најдобар филм, а меѓу нив се најде и „Горе во воздухот“ на Џејсон Рајтман, кој деновиве можеме да го погледнеме и во домашните кина.
Покрај острата конкуренција во последниве години од страна на далеку помладите холивудски студија за анимирани филмови, сепак, „Волт Дизни“ и понатаму останува на врвот на овој филмски жанр пред се’ поради неговата богата историја. Токму настаните од минатото, поточно, од 40-те години на минатиот век, се тема во новиот документарен филм насловен „Волт и Ел Групо“, кој авторот Теодор Томас го посветува на најмоќната индустрија на забава во светот и на нејзините активности, кои неретко имале и затскриени цели.
