Во розово обоениот милитаристички свет на филмот „Солзи на Богот на сонцето“, каде светот претставува комплексно глобално село, приказната се одвива во африканските шуми чиј старомоден трибализам се’ уште изгледа егзотично и привлечно, најмногу поради неговата (условна) нецивилизираност. Ако режисерот Оливер Стоун во филмот „Црниот сокол е срушен“ ни ја пренесе бескомпромисната граѓанска војна во Сомалија, а Дејвид Расел во „Трите крала“ ни го покажа двојниот стандард на Бушовата администрација во Заливската војна во Ирак на почетокот од 90-те години, Антоан Фукуа во овој филм ги поддржува актуелните „хуманитарни интервенции“ на Буш помладиот, но не одговара ниту на основното прашање: Со кого тие, всушност, се борат? Сценаристите Патрик Чирило и Алекс Ласкер конфликтот го сместиле во Нигерија, во која нафтата никогаш не била приоритетна за американската политика, но се работи за држава во Африка за која најголемиот дел од американската публика не знае каде се наоѓа, и во која, стандардно, владее безредието на црномурните варвари, а причините за интервенција се добро симулирани.

„Матрикс 2“ е сензација, не логика – им го препорачувам само на ескапистите. Тој го има истиот проблем како и вториот дел на „Господарот на прстените“ – се наоѓа на средина од трилогијата

Конечно, по долгогодишното режирање на филмови со сериозни, ангажирани и политички коректни теми, Спилберг си даде оддишка и сними релаксирачки и забавен филм. Во „Фати ме ако можеш“ нема ајкули, вонземјани, афро-американски робови, диносауруси, ниту пак луди типови, туку нормални луѓе, чија животна приказна е одлична подлога за еден интересен и гледлив филм. По СФ-експериментите во последниве две години, „Вештачка интелигенција“ и „Малцински извештај“, комерцијално најуспешниот холивудски режисер ни сервира американска мејнстрим „филгуд“ приказна базирана според вистинит настан, која филмските аналитичари ја поврзуваат со неговата вистинска животна приказна од детството, кога Спилберг, длабоко разочаран од разводот на неговите родители, задоволството го пронаоѓа во темните кино-сали, кадешто ги голта филмовите на Џон Форд.

Иако уште од „Брилијантин“ од 70-те години траеше големиот пост на филмскиот жанр „мјузикл“, пред две години „Мулен руж“ на Баз Лурман го најави неговото реактуелизирање на големото платно. Не требаше долго време за да се случи и „Чикаго“. Сепак, двата наслова имаат сосема различен пристап кон некогаш ултра-популарниот и ценет холивудски жанр. Додека филмот на Лурман си поигрува со денешниот мејнстрим произведувајќи поп-хитчиња и на тој начин постигнувајќи еден вид надреален ефект, „Чикаго“ не експериментира премногу со формата, задржувајќи одредени старомодни стандарди како симбиозата меѓу дејствието, танцот и музиката, основи што одамна ги постави мајсторот Винсент Минели, а ги надополни Боб Фосе.

Кон „Plan 9 from outer space“ (1958) на Ед Вуд

Во рубриката во која ги претставуваме „најлошите дела“ во филмската историја одвојуваме простор за совршениот дијамант во таа жестока конкуренција, филмот „План 9 од друга планета“ на „најлошиот режисер на сите времиња“, Едвард Д. Вуд Џуниор.

Кон „Zabriskie point“ (1970) на Микеланџело Антониони

Ова е едноставно – култен филм! Снимен кога спласнуваше едно големо историско придвижување на човечката позитивна енергија, „Котата Забриски“ на италијанскиот маг Микеланџело Антониони е еден вистински одговор на хипи движењето и на сето она што тоа го претставуваше (или само си мислеше дека го претставува). Бидејќи, да бидеме искрени, во хипи филозофијата закрила најдоа и разни шарлатани и манипуланти, кои само му наштетија на одличниот концепт на создавање креативен универзум, во кој би имало место за сите.