„Прстенот“ на Гор Вербински е вистинска провокација за сите љубители не само на психолошкиот трилер и хорор жанрот, туку воопшто, за сите филмофили, повторно да седнат во затемнетата кино сала и конечно, после подолго време, да почувствуваат замрзнување на крвта во вените од уверливоста на она што го гледаат на платното. Доколку високото ниво на адреналин е еден од реперите за тотално уживање во едно филмско дело, тогаш овој филм дефинитивно ви го нуди тоа без срам и предрасуди.
Во време кога во филмската индустрија во САД владее непишаното правило низ сите филмови кои обработуваат воен конфликт, актуелен или минат, да провејува патриотска нота, режисерот Филип Нојс, со австралиско-американски пари, го сними „Тивкиот Американец“, проект во кој баш и не се запазуваат наметнатите морални и етички кодекси. Токму затоа овој филм имаше бројни проблеми со дистрибуцијата, бидејќи во себе ја носи анти-воената порака, надополнета со острата радикално-социјална критика. Ваквиот потег се должи на самосвесноста и храброста на учесниците во проектот, а ако се погледне и подлабоко, можеби претставува параван за нешто поинакво за кое и самите тие не биле свесни, бидејќи секоја анти-реклама е всушност – добра реклама.
Летото е период кога кино-публиката се ориентира кон гледање хитчиња, па затоа стратегијата на филмските дистрибутери е едноставна: инсистирање исклучиво на акциони трилери, кои доминираат во овој период од годината. Еден од нив е и филмот „Укради и бегај“, кој всушност би било подобро да бил преведен како „Јавачи“, меѓутоа, користењето на најславното младешко мото на минатиот век, сепак, звучело поатрактивно и позаводливо. Исто така, еден од рекламните слогани за филмот гласи: „Од режисерот на филмот „Такси“, Жерар Пирес!“, што за многумина ќе претставува провокација да го гледаат филмот, кој, на крајот од краиштата, и не е толку лош, иако ликовите, приказната, монтажата и режијата се крајно типизирани.
Во розово обоениот милитаристички свет на филмот „Солзи на Богот на сонцето“, каде светот претставува комплексно глобално село, приказната се одвива во африканските шуми чиј старомоден трибализам се’ уште изгледа егзотично и привлечно, најмногу поради неговата (условна) нецивилизираност. Ако режисерот Оливер Стоун во филмот „Црниот сокол е срушен“ ни ја пренесе бескомпромисната граѓанска војна во Сомалија, а Дејвид Расел во „Трите крала“ ни го покажа двојниот стандард на Бушовата администрација во Заливската војна во Ирак на почетокот од 90-те години, Антоан Фукуа во овој филм ги поддржува актуелните „хуманитарни интервенции“ на Буш помладиот, но не одговара ниту на основното прашање: Со кого тие, всушност, се борат? Сценаристите Патрик Чирило и Алекс Ласкер конфликтот го сместиле во Нигерија, во која нафтата никогаш не била приоритетна за американската политика, но се работи за држава во Африка за која најголемиот дел од американската публика не знае каде се наоѓа, и во која, стандардно, владее безредието на црномурните варвари, а причините за интервенција се добро симулирани.
„Матрикс 2“ е сензација, не логика – им го препорачувам само на ескапистите. Тој го има истиот проблем како и вториот дел на „Господарот на прстените“ – се наоѓа на средина од трилогијата
Уште од своето прво појавување во трафиките, стриповите претставуваат алегорија на реалниот живот. Во почетокот луѓето се срамеле да кажат дека читаат стрипови, но во последниве декади, откако некои познати интелектуални имиња ги прогласија за легитимна литерарна форма, одеднаш тие станаа „ин“. А стана „ин“ и да се снимаат филмови според нив, бидејќи и двата медиума имаат безброј допирни точки.
На музичката хип-хоп револуција што се случи во последниве дестина години низ светот, откако западна во мала креативна криза, и’ требаше некоја контроверзна фигура за да го врати нејзиниот сјај. На исклучиво „црниот“ урбан израз му се случи белиот мадерфакер – Еминем. Момчето од Детроит си има сопствена приказна која умешно ја претвора во стихови, намножувајќи ги издадените албуми, и потпомогнат од моќната машинерија, музичката индустрија, со текот на годините стана еден од највлијателните музичари, особено кај тинејџерите кои претежно ја следат музичката телевизија MTV. Додајте уште неколку пикантерии, како разни контроверзни изјави по медиумите, одвреме-навреме посета на судот поради различни причини, и идејата веќе се наметнала сама по себе: следниот чекор е експлоатација на успешната приказна и преку филмот, „братскиот“ медиум на музиката.
Конечно, по долгогодишното режирање на филмови со сериозни, ангажирани и политички коректни теми, Спилберг си даде оддишка и сними релаксирачки и забавен филм. Во „Фати ме ако можеш“ нема ајкули, вонземјани, афро-американски робови, диносауруси, ниту пак луди типови, туку нормални луѓе, чија животна приказна е одлична подлога за еден интересен и гледлив филм. По СФ-експериментите во последниве две години, „Вештачка интелигенција“ и „Малцински извештај“, комерцијално најуспешниот холивудски режисер ни сервира американска мејнстрим „филгуд“ приказна базирана според вистинит настан, која филмските аналитичари ја поврзуваат со неговата вистинска животна приказна од детството, кога Спилберг, длабоко разочаран од разводот на неговите родители, задоволството го пронаоѓа во темните кино-сали, кадешто ги голта филмовите на Џон Форд.
Човекот кој во младите, бунтовни денови сними некои од најпрекрасните кратки и целовечерни европски филмови (Нож во вода, Кул де сак…), исполнети со цинизам, мрачна атмосфера и насилство, а подоцна своите квалитети и интереси ги докажа и во филмовите снимени преку океанот, гротеската „Розмариното бебе“ и филм-ноар класиката „Кинеска четврт“, конечно, со „Пијанистот“, го смири детето во себе. Роман Полански беше (и се’ уште е) контроверзна личност поради секс скандалите и убиството на неговата свршеница Шерон Тејт во 70-те, но и поради неговата декадентност на филмски план во годините потоа, кога луташе низ жанровите („Горчлива месечина“, „Деветтата порта“). Денес, во годините на потполна зрелост, тој го заокружува својот филмски век со (злобниците би рекле) филмско дело кое се занимава со исклучиво оскаровска тема – Холокаустот.
Иако уште од „Брилијантин“ од 70-те години траеше големиот пост на филмскиот жанр „мјузикл“, пред две години „Мулен руж“ на Баз Лурман го најави неговото реактуелизирање на големото платно. Не требаше долго време за да се случи и „Чикаго“. Сепак, двата наслова имаат сосема различен пристап кон некогаш ултра-популарниот и ценет холивудски жанр. Додека филмот на Лурман си поигрува со денешниот мејнстрим произведувајќи поп-хитчиња и на тој начин постигнувајќи еден вид надреален ефект, „Чикаго“ не експериментира премногу со формата, задржувајќи одредени старомодни стандарди како симбиозата меѓу дејствието, танцот и музиката, основи што одамна ги постави мајсторот Винсент Минели, а ги надополни Боб Фосе.
