Еден од главните настани на годинешното Берлинале беше светската премиера на новиот филм на Мартин Скорсезе, кој по четврти пат соработува со својот помлад пријател Леонардо ди Каприо, и по којзнае кој пат со својата верна монтажерка Телма Шунмејкер. Набргу по фестивалската фама се случи и официјалната кино-премиера на „Остров на проклетите“ насекаде низ светот, вклучувајќи ја и Македонија (кината „Рамстор“).

Секоја година Американската академија за филм и наука милува да создава нови ексклузивитети и куриозитети кои медиумите ќе ги објавуваат во своите секојдневни приказни поврзани со доделувањето на Оскарите. Ниту оваа година не беше исклучок од непишаното правило, па така насловите претежно циркулираа околу тоа дека режисерката Кетрин Бигелоу постигна голема победа над поранешниот сопруг Џејмс Камерон, кој фрли огромни пари за спектаклот „Аватар“, кој на крајот остана со куси ракави, барем што се однесува до главните награди.

Кога еден актер одамна ќе ги достигне личните врвови во професијата, треба мудро да продолжи понатаму. Токму тоа се случува со култниот Роберт де Ниро, кој по неверојатните трансформации во текот на богатата кариера, во новиот милениум како да го најде својот нов начин на филмска возбуда, а тоа е играњето во семејни филмови каде улогата сосема природно кореспондира со неговата возраст. Едно од нив е новото остварување на режисерот Кирк Џонс насловено „Сите се добро“. Иако ова е само трет негов наслов, сепак, токму поради името на де Ниро, но и на останатата квалитетна актерска екипа, филмот заслужува особено внимание.

Следниот понеделник наутро ќе ги дознаеме годинашните добитници на престижниот Оскар. Како што најавивме уште минатата есен, Академијата реши годинава да номинира дури десет остварувања за најдобар филм, а меѓу нив се најде и „Горе во воздухот“ на Џејсон Рајтман, кој деновиве можеме да го погледнеме и во домашните кина.

Покрај острата конкуренција во последниве години од страна на далеку помладите холивудски студија за анимирани филмови, сепак, „Волт Дизни“ и понатаму останува на врвот на овој филмски жанр пред се’ поради неговата богата историја. Токму настаните од минатото, поточно, од 40-те години на минатиот век, се тема во новиот документарен филм насловен „Волт и Ел Групо“, кој авторот Теодор Томас го посветува на најмоќната индустрија на забава во светот и на нејзините активности, кои неретко имале и затскриени цели.

Кон „Заминувања“ на Јоџиро Такита

Сето внимание во светот на филмот во февруари, со децении наназад, им припаѓа на Оскарите. Американската академија за филм и наука го објави списокот со номинации во сите категории како сумирање на резултатите од претходната филмска сезона. Ние, како дел од остатокот од светот, покрај сите пикантерии и лауреати што со себе ги носи овој настан, највеќе се интересираме за номинациите за најдобар филм од неанглиско говорно подрачје, и секогаш потајно сме посакувале, кога веќе толку ретко сме во финалето, барем некој европски филм да ја освои позлатената статуетка поради блискиот сензибилитет кој го чувствуваме овде меѓу нас, на Стариот континент. Со чест на исклучоците, секако, а токму минатогодишниот добитник на Оскарот во оваа категорија спаѓа во фолдерот на чесни и заслужени лауреати, бидејќи неговата приказна е универзална и во истата може да ужива и да ја сфати публиката од цела планета.

Неколку пати во сто и кусур годишната историја на подвижните слики се случувало одредени филмски наслови да ги поместат границите на медиумот, поставувајќи нови начела од кои следните генерации треба да учат, трудејќи се истите и да ги надградат. Во овие модерни времиња кога наративноста и уметничкиот набој се сведени на минимум, а поголемиот дел од филмаџиите тажно се придржуваат до развојот на новите технологии, небаре истите ќе ги извадат од кал нивните здодевни филмови, секогаш постоеле и чесни исклучоци. Џејмс Камерон, секако, е еден од нив.

Кон „Границите на контрола“ на Џим Џармуш

Најтешката работа во процесот на реализација на еден авторски филм е барањето пари по разни канали. Тоа уште на почетокот на кариерата го констатираше американскиот инди-режисер Џим Џармуш, кој, и покрај завидната филмографија, се’ уште мака мачи кога станува збор за заокружување на финансиската конструкција на секое негово следно дело. Но, вака-така, човекот се снаоѓа! Во новиот филм во игра влегоа Јапонците, кои пред 20 години го поддржаа и „Мистериозниот воз“, а нешто слично како и Вуди Ален со „Вики Кристина Барселона“, и Џармуш реши да снима во потентната Шпанија, но сликајќи ја од сосема поинаков агол.