„Она што кај сопствените деца го гледам како нивен најголем страв е дека ќе бидат исклучени од околината, па макар тоа било преку „булинг“, задевање или потсмев. Тоа е она од што најмногу се плашат. Ова е еден мошне дамнешен страв кај човековите битија, кои доколку заостанат зад племето, разните животни-грабливци ќе ги стигнат и ќе ги растргнат. Поради тоа човекот претендира да се претопи со околината. Но што да правиме со оние деца кои имаат поинаков темперамент, поинакви замисли и потреби?“
Кои се финесите кога се пишува поезија и проза, и особено литература наменета за најмладите? Ова е една од неколкуте теми кои Калина Малеска ги загатнува во разговорот со унгарската писателка Кристина Тот, која минатиот месец беше гостинка во Скопје.
Денес точно напладне се случи претставувањето пред публиката во “Куќата за писатели” во Пазин, кое одеше и онлајн, додека зад нас беше активен зиплајн 🙂
Уф, како звучи насловот на текстот, небаре е Жил Верн во прашање 🙂 Токму името на славниот француски писател е она кое често се среќава во прекрасниот Пазин, сместен во срцето на Истра. Веќе со години наназад, овој административен центар на велелепниот полуостров на северот од синиот Јадран организира книжевна резиденција, на која сум гостин овој месец. Досега уште неколку македонски писатели биле дел од „Куќата за писатели“, или оригинално, „Hiža od besid“, сместена веднаш до средновековниот „каштел“, под чии ѕидини зјае легендарната „пазинска јама“, која ја овековечи споменатиот основоположник на научната фантастика, Жил Верн, во својот роман „Матијас Сандорф“ издаден во далечната 1885 година. Сите овие информации нафрлани во првиот пасус од овој текст бараат опуштена и систематична обработка, додека надвор капе ситен пролетен дождец. Затоа, одиме кроце и по ред.
Отсекогаш сум ги сакал расказите на Ермис, и кога дојде време да се разговара со писател во терминот на „Нова машина“ каде, освен музиката, третирав и други теми од културата, одлуката за соговорник падна без размислување. Со Ермис не се знаевме, и некако дојдов до контакт со него. Тој сесрдно ја прифати поканата за интервју, дури и малку зачуден што некој се сетил да го стори тоа. И така, на екранот се појавија два лика: јас, млад и зелен, „уфилман“ со прашањата во тетратката пред себе, и Ермис со неколку книги зад себе. Актуелна му беше прекрасната збирка „Кога во Скопје ги беа измислија чадорите“.
По „ФИЛМ.МКД“ (2015) и „Филмски град“ (2018), природно се наметна излегувањето и на третата книга со филмска есеистика, која ја пишував и објавував на мојот блог-сајт „herojnaedenden.mk“. Со „Филмотопија“ на најдобар можен начин ја заокружувам трилогијата посветена на филмот, тој термин толку типичен во поновата историја на седмата уметност. Со трите книги ја покривам речиси целата македонска продукција, но и она што како новина и тенденција се случуваше на светски план во новиот милениум, со што се надевам дека овие изданија претставуваат драгоцен издавачки придонес кај нас, особено ако знаеме дека вакви книги што на особен начин ја третираат филмската уметност се вистинска издавачка реткост.
Денес, сабота, 16 април, од печат излегува книгата со филмска есеистика „Филмотопија“ од Игор Анѓелков, со што авторот на најдобар можен начин ја заокружува трилогијата составена и од книгите „ФИЛМ.МКД“ (2015) и „Филмски град“ (2018), сите во издание на „ИЛИ-ИЛИ“. Анѓелков продолжува ревносно да ја следи филмската продукција кај нас и во светот, и низ рецензентски и есеистички осврти на публиката навремено ѝ нуди увид во случувањата во филмската уметност.
Денеска од печат излезе новата книга во популарната едиција „ПРОаЗА“ на ИЛИ-ИЛИ, трите приказни со заеднички наслов „Тупаници“ од Пјетро Гроси. Преводот од италијански на македонски јазик е на Катерина Сотирова, како дел од програмата „Креативна Европа“ на ЕУ.
Сметам дека е сосема човечки кога ќе замине некој на оној свет, да го испратиме со кажување на некоја анегдота поврзана со него.
Кога во 2012 година Жане ја доби наградата „Роман на годината“ за „Единаесет жени“, г-нот Радован Павловски беше единствениот од старата генерација македонски писатели кој дојде на штандот на „ИЛИ-ИЛИ“ на скопскиот Саем и ја побара книгата, зашто (парафразирам по сеќавање) „се појавил нов глас во нашата книжевност, и тој би сакал да види за што се работи, особено бидејќи во прашање е дебитантка“. По краток муабет, ја зема книгата и замина, но ги заборави очилата на штандот.
Денес од печат излезе нова книга од ИЛИ-ИЛИ. По прекрасниот дебитантски роман „Бугати се појавува“ од Деа Лоер, чиј превод од германски се појави во 2014 година, овој пат преведувачката Ксенија Чочкова на македонски јазик ни ги „подарува“ нејзините наградувани драми насловени „Животот на Прача Рузвелт“ и „Невиност“. Се надеваме дека текстовите ќе ги испровоцираат домашните театарџии и дека еден ден можеби ќе ги видиме поставени на нашите сцени, бидејќи драмите на германската писателка се преведени на повеќе од 30 јазици и се поставуваат насекаде низ светот.
