Лу Рид и Џон Кејл му посветија прекрасен албум на нивниот продуцент, мецена и пред се’ пријател Енди Ворхол, насловен „Songs for Drella“, како шт бил и неговиот надимак. Со нив го отвораме вечерашниот шести „Мезанин“, кој наидува на одличен прием кај слушателите.
Вечерва ориентирани кон американската инди сцена, па освен хероите „Пејвмент“, ги слушаме и Ред хаус пеинтерс, Американ мјузик клаб и други изненадувања 😉
И не само Тиндерстикс, во четвртото издание на меѓупросторот на Радио Равел слушаме еден куп актуелни квалитетни музики. Стисни плеј на емисијата подолу 😉
Новиот музички магазин на 96-иот мегахерц започна со две теми од Велвет андреграунд, достоен старт за музичка емисија која шест години ќе зрачи со квалитетна музика во етерот над Скопје.
До пред неколку години, кога ќе излезеше нов албум од работилницата на Соник јут, тие фигурираа на насловните страници на речиси секој релевантен музички магазин во светот. Меѓутоа, денес работите не стојат така. И со право. Не дека тие не прават веќе добри албуми, напротив. Разликата е во тоа што нивните последни изданија не ги покажаа формулата и начинот на кој овој голем бенд на алтернативниот и експерименталниот рок ќе замине во вечноста, а на фановите, на оние исклучиво посветените, им останува само мирно и спокојно да го апсорбираат секое нивно ново парче музика, кое е дел од придобивките на долгата дваесет-и-нешто-годишна сонична авантура.
Кон „Plan 9 from outer space“ (1958) на Ед Вуд
Во рубриката во која ги претставуваме „најлошите дела“ во филмската историја одвојуваме простор за совршениот дијамант во таа жестока конкуренција, филмот „План 9 од друга планета“ на „најлошиот режисер на сите времиња“, Едвард Д. Вуд Џуниор.
Кон саундтракот за филмот „24 Hour Party people“ (Various artists)
Конечно, по толку години следење на филмот и колекционирање на саундтраци, в раце имам комплетно остварување и бисер во мојата колекција – музиката од филмот „24 часа шибај, играј и ниту за момент не застанувај“ *(слободен превод на авторот).
Кон „Zabriskie point“ (1970) на Микеланџело Антониони
Ова е едноставно – култен филм! Снимен кога спласнуваше едно големо историско придвижување на човечката позитивна енергија, „Котата Забриски“ на италијанскиот маг Микеланџело Антониони е еден вистински одговор на хипи движењето и на сето она што тоа го претставуваше (или само си мислеше дека го претставува). Бидејќи, да бидеме искрени, во хипи филозофијата закрила најдоа и разни шарлатани и манипуланти, кои само му наштетија на одличниот концепт на создавање креативен универзум, во кој би имало место за сите.
Базиран според романот „Белиот ѕид“ на Елизабет Холдинг, филмот на режисерскиот тандем МекГи-Зигел претставува верно пренесување на едно литературно део на големото платно, доследно почитувајќи ги жанровските правила. Во современите трилери се’ повеќе се внесуваат нови и непотребни елементи, кои само создаваат поголема конфузија при перципирањето на филмот. За разлика од нив, „Длабокиот крај“ претставува чист пример за тоа како треба да се водат чувствата на гледачот до крајот на филмот, така постигнувајќи задоволителен ефект, без премногу помпа и изнасиленост.
Кон „Buffalo 66“ на Винсент Гало
Сето она што треба да го содржи еден дебитантски филм, несомнено, може да се најде во првото авторско остварување на актерот/сценарист/режисер Винсент Гало, „Бафало 66“ од 1998 година. Провокативна идеја, одлична глума, доволна количина на его, чувство за експерименталност, приказна пар екселанс, доза на автобиографизам, (извртен) хумор и, на крајот од краиштата, срце и душа што ве милуваат во текот на целиот филм.
