Покрај скопската премиера на филмот на Митревски, прилози и за ДВД-то на „Мајки“, филмот на Киро Урдин, како и за програмата на Кинотеката на Македонија, која приредува ревија на филмови од Андреј Кончаловски.
Случувањата на отворањето на 33 издание на Фестивалот на филмска камера „Браќа Манаки“ во Битола, вклучувајќи ја и светската премиера на „Трето полувреме“ на Дарко Митревски, како и портрети на годинашните лауреати.
Во фокус случувањата на најновото издание на најстариот филмски фестивал во светот, вклучувајќи ги и годинашните лауреати.
По повод стартот на третото издание на „Македокс“ (15-22 јуни 2012), магазинот е комплетно посветен на креативната документаристика.
Пред извесно време, додека се подготвуваше да нурне во најголемата длабочина за да се сретне со океанските вонземјани, Џејмс Камерон изјави дека единствената иднина на филмот е 3-Д технологијата. Сопствениците на кината веднаш ја сфатија оваа порака и неколку години по ред успеваат да ја задржат публиката во кино-храмовите ширум светот (во неретки случаи и да ја зголемат), па, според режисерот на “Амбис”, “Титаник”, “Аватар”…, сега на ред е телевизијата, која стана ужасно стерилна. Кај нас, во Македонија, телевизискиот екран е повеќе од семејство, бидејќи оваа кутија, додека најголемиот дел од публиката ги гледа сапуниците од турска продукција, доживува тага, насмевки, солзи, гнев, радост, чувства кои на времето интензивно се доживуваа во затемнетата кино-сала… па ако на крајот излезеш од проекција фатен за рака со симпатијата – полн погодок! Веќе претпоставувате дека овој долг есеистички вовед во една регуларна филмска рецензија си има своја цел – а тоа е потенцирањето на одличниот потег на Младинскиот културен центар, кој работи со киното “Милениум” во Скопје, да го оспособи единственото репрезентативно кино во државата за 3-Д проекции. Краткорочните резултати се веднаш видливи (зголемена кино-посетеност), а оние поважните, долгорочните, значат регрутирање на една сосема нова генерација на филмофили, откако онаа од последниве 10 години комплетно и неповратно е изгубена.
Деновиве во киното “Рамстор” во Скопје домашната публика може да го погледне целовечерното авторско дебитантско остварување на Кирил Трајковски едноставно насловено како и името на главниот лик во филмот, Максим, игран токму од неговиот автор. Најавата во која се вели дека филмот е “приказна за дете кое подлегнува на љубопитноста и заглавува со порок што го прогонува низ остатокот од животот”, снимана во дури три држави: Македонија, Бугарија и Индија (!), а и самиот факт што сценаристот и режисер ја толкува главната ролја во него, навестуваа интересни час и половина проекција. Впрочем, one man show филмските проекти кај нас станаа секојдневие, бидејќи режисерите се и сценаристи и (ко)продуценти на филмовите (за полесно да се препознае каде завршуваат добиените пари), но реткост е кога некој филмаџија ја толкува и главната ролја во сопствениот филм. Сепак, желбата на Кирил Трајковски да покаже што се знае и умее во филмската уметност можеме да ја протолкуваме само како почетничка грешка, која се надеваме дека натаму нема да ја повтори. Едноставно, така си замислил дека треба да изгледа еден филм, и така и го истуркал до крај. Но, сево ова не значи дека додека го гледав филмот во полупразната сала на вториот ден од прикажувањето на “Максим”, не се забавував. Напротив. На почетокот мислев дека се работи за некоја шега која набргу ќе заврши, меѓутоа, потоа, од сцена во сцена, изненадувањата беа се поголеми и понеобични, што ме стави во една прилично опуштена позиција на кино-гледач, кој откако сфатил како не треба да се прави еден целовечерен филм, ништо друго и не му преостанува освен со блага насмевка да ги проследи случувањата на платното до крај.
Кога во 2009 година култната шпанска актерка Викторија Абрил, на покана на тогаш новата директорка Лабина Митевска, со своето луцидно присуство го освежи фестивалот „Браќа Манаки“ во Битола, сосема логично беше да се очекува некогашната Алмодоварова муза да стане дел од некој нов проект на продукцијата „Сестри и брат Митевски“. Нејзиното прифаќање на главната ролја во новиот филм на Теона Митевска суптилно влијаело и врз самата авторка, па така гледаме шпица што по сензибилитет многу наликува на проектите на шпанскиот маестро, но и елементите од кои е составена самата приказна: (анти)хероини, (само)убиство, инцест, одмазда… се дел од фолклорот на Педро, кој во последниве две декади сними некои од највозбудливите парчиња во европската кинематографија.
Читај повеќе
When in 2009, invited by the then-new director Labina Mitevska, the cult Spanish actress Victoria Abril reinvigorated the Brothers Manaki Festival in Bitola with her lucid presence, it was to be expected that Almodovar’s former muse would become part of a project by Sisters and Brother Mitevski Production. Her acceptance of the lead role in Teona Mitevska’s new film subtly influenced the author herself, so that we see opening credits that in their sensibility very much resemble the Spanish master’s projects, and even the elements forming part of the story itself—(anti)heroines, homicide, suicide, incest, revenge—are all part of the folklore of Pedro, who has made some of the most exciting pieces of European cinema in the last two decades.
It is precisely the cinema of the old continent—if we attempt to generalise and place it all in the same folder, even though it has a whole wealth of diversity—that provoked Teona Mitevska, who obviously decided to approach the desired European standards with her third feature-length creation and make a film that resembles all that we have seen in the abovementioned Spanish, but also in the French, German, Belgian, or Austrian schools of cinema. After searching for the primal authorial scream within in her confusing debut How I Killed a Saint (Како убив светец, 2004) and the superficial touching upon certain sensitive subjects in I Am from Titov Veles (Јас сум од Титов Велес, 2007), in her third attempt Mitevska finally realises her intention successfully, making a ‘pure’ film in which a number of well-crafted solutions are executed quite well and do form part of that European tradition.
Во далечната 1993 година тогашните ФДУ-пулени Дарко Митревски, Александар Поповски и Срѓан Јаниќијевиќ добија прекрасна шанса да го снимат своето филмско деби во рамките на тазе независна Македонија. „Светло сиво“ беше прв експериментален проект од таков вид во домашната кинематографија, омнибус составен од три кратки филмови, секој од нив прикажувајќи го посебниот сензибилитет на потпишаниот автор. Речиси дваесет години подоцна сме сведоци на сличен проект, но сепак далеку покомплексен од претходникот, бидејќи „Скопје ремикс“ е омнибус составен од девет приказни, десет режисери, и она најспецифичното и најсублиминалното, сите тие раскажуваат стории за еден единствен град – Скопје.
