На 7 март во Салон 19.19 при КИЦ во Скопје се одржа промоцијата на „Луѓето,а не градот“ на Снежана Младеновска Анѓелков. Книгата е посветена на старите скопски маала низ искази на луѓето кои интензивно го живееле маалскиот живот во главниот град во средината на минатиот век. Еден од најревносните хроничари на скопскиот живот во своите прозни дела беше професорот и писател Благоја Иванов, кому авторката му оддаде почит со видео запис во воведот на настанот, напоменувајќи ја токму таа негова посветеност на родниот град низ сиот свој творечки опус.
„Колку допирот може да биде од судбинско значење. И колку суптилноста на стилот може да плени? Многу, и притоа да остави силен впечаток. „Двојна експозиција“ на Игор Анѓелков говори за внатрешните војни на секојдневието, за миговните преграби, за погледите вредни цела една младост, за насмевките и допирите што говорат со јазикот на љубовта, за солзите во чии длабочини тонеме, за разминувањата од животно значење… и само писатели како него успеваат да ги забележат“. Сашо Огненовски напишал ангажирана рецензија за „Двојна експозиција“ во која опфатил многу различни аспекти кои ги нуди ракописот.
Шон беше панкер во душа. Ја сакаше слободата на движење низ неговиот роден град кога сака и со кого сака. Тој имаше бенд што во одредени кругови важеше за култен. „Малото семејство“, како што го нарекуваше, го делеше со уште двајца другари од средно. Претходно сите поминаа низ различни фази и низ различни групи, но на крајот некако се пронајдоа во оваа, која ја нарекоа „Д Џорџ“. Едноставно и ефектно.
Кон албумот „Мека машина“ на Хајка (Самиздат, 2023)
Со слушачка промоција на 28 јануари момците од бендот „Хајка“ го промовираа својот втор албум „Мека машина“. Темата која беше нивен ултимативен хит во текот на бројните настапи низ целата 2022 година стана наслов на второто свиречко чедо кое, за разлика од првенецот кој беше достапен само онлајн, си доби и свој физички компакт-диск облик.
На средината од минатиот месец излезе долго најавуваното винилно реиздание на „Као какао“ од Леб и сол. Така, со мало задоцнување (ова е сепак Балкан, и покрај тоа што Хрватска неодамна влезе во Шенген зоната), беше одбележан јубилејот „35 години“ од објавувањето на култниот албум на најпознатиот скопски и македонски бенд. Изданието содржи прекрасен буклет со два квалитетни текста во однос на значењето на овој албум за некогашната музичка сцена на овие простори, а ремастериран е од оригиналните магнетофонски ленти од страна на Мајлс Шауел во легендарното „Abbey road“ студио во Лондон. Ова е воедно и првиот носач на звук во било кој формат од Леб и сол во мојата скромна домашна музичка колекција, и почувствував потреба текстуално да го одбележам овој свечен момент.
Деновиве излезе нов наслов во популарната едиција „ПРОаЗА“ на ИЛИ-ИЛИ. По издавањето на неговиот деби роман „Сто дена“ во 2011 година, делото на Лукас Берфус повторно пред македонските читатели, благодарение на преводот од германски на македонски јазик на Ксенија Чочкова. Овој наградуван швајцарски писател не престанува да ја воодушевува европската публика со своите драми, романи, есеи… Неговите драми се играат насекаде низ светот, а романите му се преведени на повеќе од дваесет јазици. Со „Зашеметен“ беше финалист за Наградата за најдобар роман на Лајпцишкиот саем на книгата.
До неодамна, омилената адреса на сестрите и брат Митевски беше Берлиналето. Откако во 2019 година со „Господ постои, името и’ е Петрунија“ конечно влегоа и во главната фестивалска селекција, тие со своето актуелно остварување решија да бидат дел од најстариот филмски фестивал во светот, Венециската Мостра. По премиерата на „Најсреќниот човек на светот“ во селекцијата „Хоризонти“, а веднаш потоа и учеството на исто така престижниот филмски фестивал во Торонто, македонската премиера на филмот на режисерката Теона Стругар Митевска се случи на 27 октомври во киното „Милениум“. Во очекување на редовното прикажување на ова целовечерно осварување во наредниот период, решив освртот да го оставам токму во деновите кога тој ќе биде дел од репертоарот на домашните кина. Конечно, во следните денови домашната публика ќе може да го погледне филмот во неколку кинотечни термини. Иако помина прилично време од премиерата, белешките се тука, впечатоците се малку избледени, но не и заборавени, и во следните редови ќе се обидам да проникнам зошто Митевска во своето шесто целовечерно остварување решила да ги третира траумите од босанската војна во последната декада од минатиот век.
Секогаш кога шетам низ чаршијата, поминувам крај „Шапкар Перо“. Ова дуќанче во златарската улица морам да го ѕирнам, фрлајќи поглед врз актуелната понуда, особено откако во последниве години лете-зиме носам качкет.
Велат дека ако во едно општество не е развиен хуморот и потсмевањето со самите себе, тогаш не ја бива работата. Карикатурата ја врши токму таа функција – огледало во кое се гледаме сите ние, собрани во едно трло и водени од „демократијата“. Порано во весниците една од редовните рубрики беше резервирана токму за карикатуристите. На тој начин се прославил и американскиот илустратор Гери Ларсон, еден од моите омилени поради фантастичниот и прониклив хумор кој ни го дава само во еден цртеж, проследен со минимален коментар. На фан страната на Фејсбук насловена „The Far side“ (според неговата истоимена книга) може да се најдат еден куп генијални карикатури не само од Ларсон, туку и од неговите колеги Марк Паризи, Дејв Блажек…), кои, се надевам, слатко ќе ве изнасмеат. Ова е мојот избор 😉
Пред некој ден, при случајна средба, еден познаник со кој не сме се виделе одамна, по вообичаените „како-си-шо-праиш“, не’ фати онаа мала, непријатна тишина кога не знаеш како да продолжиш понатаму, и во моментите кога веќе се немаше каде, тој како од пушка го исфрли прашањето: „Што мислиш, кои филмови годинава ќе добијат Оскари?“ Ме фати сосема неподготвен и затечен, и решив, како и секогаш, да ја кажам вистината, и само вистината: „Јас одамна не следам што се случува со Оскарите“. Тој ме погледна, заниша со главата горе-долу во знак на одобрение, и констатираше: „Аааа, ти си по оние Кан-ман, Берлин, Венеција…“ Слатко се изнасмеавме, се поздравивме и се разделивме, оставајќи ме попат да заклучам дека навистина во последниот период многу повеќе ја следев и третирав седмата уметност која не беше произведена во холивудските студија. Впрочем, како и во најголем број од случаите откако 25 години се занимавам со филмска критика. Но, секогаш постои она „со чест на исклучоците“, а во случајов тоа е вториот дел од филмскиот спектакл на Џејмс Камерон насловен „Аватар: Патот на водата“.
